Τι μου άρεσε περισσότερο αυτό το Σαββατοκύριακο;

Μου άρεσε που έζησα μέχρι το κόκκαλο μια μοναχικότητα που (δεν ξέρω να αποφασίσω αν θέλω να πω "καλώς" ή "κακώς") σπάνια έχω τη δυνατότητα να ζήσω.

Μου άρεσε που σκέφτηκα λίγο παρόλο που είχα πολύ χρόνο

Μου άρεσε το κόκκινο κρασί που βγάζει ο "Αμέθυστος" και το δοκίμασα πρώτη φορά. Λατρεύω επίσης το λευκό αλλά δε μπορώ να πω το ίδιο και για το ροζέ.

Μου άρεσε που έβγαλα επιτέλους όλο το album Nirvana Unplugged In New York στην κιθάρα και για λίγο αισθανόμουν ότι...ήμουν κι εγω εκει. Επίσης ένιωσα υπερήφανη (άλλη μια φορά)για τον ήχο της Alhambra κιθάρας μου.

Μου άρεσε που δε μίλησα με κανέναν στο τηλέφωνο παρα μόνο με τη μητέρα μου.

Μου άρεσε που δεν πιέστηκα για τίποτε περισσότερο απο αυτά που ήθελα.

Η αργκο κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει...

Γι αυτό τόση ανησυχία περί ραγδαίας εξέλιξης και χρήσης της . Ξαφνικά η αργκό απο διασκεδαστική όψη της γλώσσας έγινε απειλή για κάποιους. Ίσως γιατί πολλοί απο εμάς θέλουμε πάντα να βλέπουμε μία απειλή μέσα σε κάτι. Ίσως γιατί ζυμωθήκαμε απο τα ΜΜΕ και απο την γενικότερη τάση του ανθρώπου να πρέπει να φοβάται οπωσδήποτε κάτι. Αυτό εκμεταλλεύονται και τα ΜΜΕ.
Για άλλη μια φορά προτείνω να είμαστε λίγο περισσότερο ειλικρινείς με τους ευατούς μας κι έτσι θα είμαστε και με τους άλλους...Αναρωτηθήκαμε ποτέ γιατί τα παιδιά μας δεν γνωρίζουν να γράφουν και να μιλούν ελληνικά; Προβληματιστήκαμε για τα μισά κι ανέσωτα σχολεία, για τις μισές κι ανέσωτες διδασκαλίες, για τους γονείς που δεν σώνουνε να ασχοληθούν με τα παιδιά τους ή απλά βαριούνται να ασχοληθούν και απλώς τα παρκάρουν στα σχολεία;
Είναι εύκολο πάντα να μετατοπίζονται οι ευθύνες.Παιδική συνήθεια όλων μας...
Η αργκό εκφράζει την απλότητα, τη δημιουργικότητα, την εξυπναδα κι έναν ξεχωριστό τρόπο επικοινωνίας που όλοι μπαίνουμε στον κόπο να χρησιμοποιήσουμε. Όποιος θεωρεί πως κινδυνεύουν τα παιδιά μας να μην μάθουν την ατόφια ελληνική γλώσσα επειδή χρησιμοποιούν την αργκό, απλά ζούνε κάπου αλλού. Το πρόβλημα μας δεν είναι η ύπαρξη της αργκό αλλά η ανυπαρξία ενδιαφέροντος πολλών για το καλό ενός. Ενός παιδιού. Ενός παιδιού που στηρίζεται σε όλους εμάς για να αποκτήσει τη γνώση. Να την αποκτήσει αφου την αγαπήσει πρώτα. Δική μας ευθύνη είναι και αυτό.
Όταν κάποιος γνωρίζει να χειρίζεται την γλώσσα δεν κινδυνεύει να χάσει αυτό που έχει επειδή χρησιμοποιεί την αργκό. Έτσι κι αλλιώς δε θα την έχει ανάγκη ως τρόπο έκφρασης ακόμη κι αν τη χρησιμοποιεί σε κάποιες περιστάσεις.
Ας κοιτάξουμε λίγο που φταίμε όλοι εμείς. Ως εκπαιδευτικός, καλώς ή κακώς ενοχλούμαι περισσότερο απο την αδιαφορία και την ανεπάρκεια τόσο του κλάδου μου όσο κι απ αυτήν των γονέων και κηδεμόνων.

Με λένε Μαίρη και είμαι καλά...

είναι ο τίτλος του βιβλίου που μου πήρε για να μου εκφράσει την εκτίμησή της μία συνάδελφος και φίλη.
"Θέλεις Yalom ή ένα που έχει τίτλο Με λένε Μαίρη και είμαι καλά;" μου είπε στο τηλέφωνο καθώς ξεψάχνιζε τα βιβλία σε μαγαζί του Ελ. Βενιζέλος.
Το δεύτερο ακούγεται εξίσου ενδιαφέρον αφού θα ήθελα πολύ να δω ποια είναι αυτή η συνονόματη μου που νιώθει τόσο καλά ώστε έγινε και ιστορία στα χαρτιά.
Μαρία κι εγω που μια είμαι καλά και μια όχι. Που ξέρεις όμως, κάποια στιγμή μπορεί να έχω κι εγω μια αντίστοιχη σιγουριά για την κατάσταση του εαυτού μου...
Ως τότε ας ακούσω τι έχει να μου πει η Μαίρη μέσω του κυρίου Θοδωρή Παπαθεοδώρου...

Ντίνος Χριστιανόπουλος: Τι θέλει να πει ο ποιητής;

Ότι δεν είναι ένας απλός εκφραστής του έρωτα αλλά ένας αιρετικός του έρωτα. Αυτό δηλώνει και βρίσκει στόχο στη δική μας αναζήτηση για λογαριασμό του.
Πως θέλεις καμιά φορά να χαρακτηρίσεις ιδιαίτερους ανθρώπους αλλά δε μπορείς αν και διαθέτεις την τελευταία έκδοση του ελληνικού λεξικού μέσα σου και έξω σου; Έτσι ξαφνικά εμφανίζεται ο ίδιος και με εξαιρετική σιγουριά αυτοχαρακτηρίζεται βγάζοντάς σε απο αυτή την αναζήτηση.Είναι τόσο σίγουρος γι αυτό και δεν σου αφήνει περιθώρια να νιώσεις κανένα κενό. Σε έχει καλύψει πάλι. Σε έχει καλύψει πάλι πλήρως. Σε έχει γεμίσει πάλι με απαντήσεις που περισσεύουν κι επιβιώνουν για να γεννήσουν νέες ερωτήσεις.
Νιώθω πως αυτός ο άνθρωπος είναι ολοκληρωμένος.Αλήθεια, ξέρει κανείς μας πως μπορεί να είναι η αίσθηση της ολοκλήρωσης; Έχει να κάνει με το φύλο; Μήπως με την ηλικία; Μάλλον έχει να κάνει με τις εμπειρίες. Ή μπορεί να έχει να κάνει με το πόσο μπορεί να πάρει στα σοβαρά το μυαλό του ώστε να το τεντώνει σα λάστιχο και να επιβραβεύει την ελαστικότητά του.
Το χριστιανόπουλο που έγινε αιρετικός του έρωτα είναι αφοπλιστικά μεγάλος θνητός. Το ξέρει κι ευτυχώς το μάθαμε κι εμείς.

"Και βέβαια δε σας αφορά" Αλεξάνδρα Αθηναίου, εκδόσεις Οξύ

Δεύτερη οροθετική που θέλει να σπάσει τη σιωπή για ένα θέμα που για κανέναν δεν υπάρχει μέχρι να βρεθεί μπροστά του με κάποιο τρόπο. Δεύτερη οροθετική που επιλέγει το δρόμο της καταγραφής συναισθημάτων και βιωμάτων με σκοπό να μας δείξει ότι πρέπει να θυμόμαστε και αυτό που είτε έχει δόσεις αλήθειας ή ψεμάτων, μπορεί να μας αλλάξει για πάντα τη ζωή.

Η συγγραφέας αφηγείται τη ζωή της ως ένα σημαντικό σημείο. Δε σε γεμίζει περιττά λόγια δύσκολα διατυπωμένα, ούτε επιμένει σε σημεία που μάλλον θεωρούνται λιγότερης σημασίας μπροστά στην αγωνία για τον χαμό ενός μωρού, για τον χαμό του αλλά και για το στίγμα της αρρώστιας.

Είναι μια γυναίκα που τη θαυμάζεις για τον ίδιο λόγο που θαυμάζεις τη Μαρία Παπαγιαννίδου. Για τη δύναμη, την τόλμη, για τον τρόπο που υποτάσσουν τη ζωή με τη δύναμή τους, όχι εύκολα αλλά οριστικά.

Πέρα απο την προσωπική της ιστορία, στέκεται και σε σημεία παραπληροφόρησης σχετικά με το AIDS. Δηλαδή τελικά για το πόσο καλο κάνουν τα φάρμακα που πλασάρονται ως πανάκεια αλλά και για το πόσο κινδυνεύουν οι αποκλειστικά ετεροφυλόφιλοι άνδρες απο τις γυναίκες φορείς (αν δεχτούμε ότι υπάρχει ο HIV, είναι μεταδιδόμενος και προκαλεί AIDS).

Επίσης τονίζει σε σημεία πως τελικά ο κόσμος είναι ανημέρωτος και αδιάφορος για τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα παρόλο που το σεξ και η συλλογή εμπειριών είναι απο τα θέματα που έχει συχνότερα στο νου του.Όλοι περιμένουμε να μας προστατέψουν οι άλλοι και όχι εμείς οι ίδιοι τους εαυτούς μας.

Πατάει πολλά κουμπιά στις συνειδήσεις με τα λόγια της. Δεν τρομοκρατεί, δεν απειλεί, δεν κινδυνολογεί.Απλά ζητάει. Ζητάει να ανοίξουμε τα αυτιά, τα μάτια και το μυαλό μας όχι μόνο απέναντι στο θέμα του AIDS, αλλά απέναντι σε όλα τα δήθεν που καμιά φορά έχουν περισσότερη αξία για εμάς, απο ό,τι τελικά μας κάνει απλώς να είμαστε άνθρωποι και όχι μηχανές ή θεοί.

Ρεκβιεμ για ένα όνειρο

Το όνομα αυτής της ταινίας κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι γι αυτό που πραγματεύεται. Πολύ εύστοχος για μία τόσο σκληρή πραγματικότητα. Αυτό μου ήρθε στο μυαλό βλέποντας "το κουτί της Πανδώρας" του Κώστα Βαξεβάνη με θέμα την κοκαΐνη.
Είναι πράγματι ένα ναρκωτικό απενοχοποιημένο εφόσον εγκρίνεται απο τα μεγάλα, φωτεινά και λουσάτα σαλόνια. Είναι κάτι ανύπαρκτο. Κάτι που δεν έχει νόημα να συζητιέται πουθενά γιατί δεν σε καταστέλει, ίσα ίσα που σε ανεβάζει και σε απελευθερώνει απο τα κολλήματά σου. Σε βγάζει απο τα ηθικά σου διλήμματα γιατί προφανώς δεν έχεις τη δύναμη να τα καταρρίψεις όταν στο σώμα σου κυλά καθαρό το αίμα σου χωρίς πρόσθετα χημικά. Σε κάνει να νιώθεις ευτυχία γιατί δεν έχεις τη δύναμη και την τόλμη να τη διεκδικήσεις απο την φυσική πηγή της, απο τους ανθρώπους και τη ζωή στο σύνολό της. Σε κάνει να βλέπεις με αισιοδοξία τα πράγματα του αύριο ενω η συμπεριφορά σου και η εμμονή σου στο τριπάρισμα κάθε άλλο παρά θέληση να ζήσεις το αύριο, δείχνει.
Το ζήτημα των ναρκωτικών είναι ατέρμονο και πάντα άλυτο. Κι έτσι θα παραμείνει. Με τις ευλογίες όλων μας συμβαίνει και αυτό. Αλλοι συμμετέχουν με την αδιαφορία τους και άλλοι πιο ενεργά με τις δραστηριότητές τους.
Επειδή όμως αλλα θέματα είναι πιο σημαντικά για εμάς (ή τουλάχιστον έτσι θεωρούμε) μπορεί ο καθένας να ταξιδεύει μόνος του και με τον τρόπο του.

Η εκκλησία ξαναχτυπά!

Για δεύτερη φορά μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα είδα στην οθόνη μου έναν παπα που διαφήμιζε το τέλος του κόσμου το 2014. Ήταν τόσο πεπεισμένος ότι έτσι θα γίνει που ουσιαστικά μας προέτρεπε να ασκηθούμε πνευματικά ώστε να αντισταθούμε στα δεινά που θα έρθουν. Στους διαβόλους και τριβόλους (και τετραβόλους μπορω να πω) που θα μας βασανίζουν και θα μας τραβάνε στην κόλαση το υπόλοιπο της μετα θάνατον ζωής μας!
Η τρομοκρατία μασκαρεμένη και κρυμένη πίσω απο ράσα και γένια δηλαδή!Εντάξει, δε νομίζω να υπάρχει πολύς κόσμος που να πιστεψε τον συγκεκριμένο άνθρωπο αλλά σκέφτομαι πως υπάρχουν χιλιάδες άλλοι που τον πιστεύουνε και ζούνε πάντα με την αγωνία και τη ματαιότητα για ό,τι κάνουν καθημερινά. Είναι ανθρώπινο αυτό; Είναι δίκαιο αυτό;
Θυμαμαι, εν όψει της αλλαγής χιλιετίας, τότε που οργίαζαν οι φήμες για τη δευτέρα παρουσία, η θρησκόληπτη και θεοφοβούμενη μητέρα της κολλητής μου είχε πεθάνει απο την αγωνία.Και είμαι σίγουρη πως υπήρξαν πολλοι ακόμη με την ίδια αγωνία.
Υποτίθεται πως η εκκλησία είναι η γαλήνη, ότι αγκαλιάζει και λυτρώνει τους βασανισμένους, τους φοβισμένους και τους ανθρώπους που χουν περάσει άσχημες στιγμές. Τώρα έρχεται να τους απειλήσει για άλλη μια φορά και να τους φοβίσει.
Για άλλη μια φορά λοιπόν φήμες για τη δευτέρα παρουσία. Το δις εξαμαρτείν όμως...