"Και βέβαια δε σας αφορά" Αλεξάνδρα Αθηναίου, εκδόσεις Οξύ

Δεύτερη οροθετική που θέλει να σπάσει τη σιωπή για ένα θέμα που για κανέναν δεν υπάρχει μέχρι να βρεθεί μπροστά του με κάποιο τρόπο. Δεύτερη οροθετική που επιλέγει το δρόμο της καταγραφής συναισθημάτων και βιωμάτων με σκοπό να μας δείξει ότι πρέπει να θυμόμαστε και αυτό που είτε έχει δόσεις αλήθειας ή ψεμάτων, μπορεί να μας αλλάξει για πάντα τη ζωή.

Η συγγραφέας αφηγείται τη ζωή της ως ένα σημαντικό σημείο. Δε σε γεμίζει περιττά λόγια δύσκολα διατυπωμένα, ούτε επιμένει σε σημεία που μάλλον θεωρούνται λιγότερης σημασίας μπροστά στην αγωνία για τον χαμό ενός μωρού, για τον χαμό του αλλά και για το στίγμα της αρρώστιας.

Είναι μια γυναίκα που τη θαυμάζεις για τον ίδιο λόγο που θαυμάζεις τη Μαρία Παπαγιαννίδου. Για τη δύναμη, την τόλμη, για τον τρόπο που υποτάσσουν τη ζωή με τη δύναμή τους, όχι εύκολα αλλά οριστικά.

Πέρα απο την προσωπική της ιστορία, στέκεται και σε σημεία παραπληροφόρησης σχετικά με το AIDS. Δηλαδή τελικά για το πόσο καλο κάνουν τα φάρμακα που πλασάρονται ως πανάκεια αλλά και για το πόσο κινδυνεύουν οι αποκλειστικά ετεροφυλόφιλοι άνδρες απο τις γυναίκες φορείς (αν δεχτούμε ότι υπάρχει ο HIV, είναι μεταδιδόμενος και προκαλεί AIDS).

Επίσης τονίζει σε σημεία πως τελικά ο κόσμος είναι ανημέρωτος και αδιάφορος για τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα παρόλο που το σεξ και η συλλογή εμπειριών είναι απο τα θέματα που έχει συχνότερα στο νου του.Όλοι περιμένουμε να μας προστατέψουν οι άλλοι και όχι εμείς οι ίδιοι τους εαυτούς μας.

Πατάει πολλά κουμπιά στις συνειδήσεις με τα λόγια της. Δεν τρομοκρατεί, δεν απειλεί, δεν κινδυνολογεί.Απλά ζητάει. Ζητάει να ανοίξουμε τα αυτιά, τα μάτια και το μυαλό μας όχι μόνο απέναντι στο θέμα του AIDS, αλλά απέναντι σε όλα τα δήθεν που καμιά φορά έχουν περισσότερη αξία για εμάς, απο ό,τι τελικά μας κάνει απλώς να είμαστε άνθρωποι και όχι μηχανές ή θεοί.

Ρεκβιεμ για ένα όνειρο

Το όνομα αυτής της ταινίας κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι γι αυτό που πραγματεύεται. Πολύ εύστοχος για μία τόσο σκληρή πραγματικότητα. Αυτό μου ήρθε στο μυαλό βλέποντας "το κουτί της Πανδώρας" του Κώστα Βαξεβάνη με θέμα την κοκαΐνη.
Είναι πράγματι ένα ναρκωτικό απενοχοποιημένο εφόσον εγκρίνεται απο τα μεγάλα, φωτεινά και λουσάτα σαλόνια. Είναι κάτι ανύπαρκτο. Κάτι που δεν έχει νόημα να συζητιέται πουθενά γιατί δεν σε καταστέλει, ίσα ίσα που σε ανεβάζει και σε απελευθερώνει απο τα κολλήματά σου. Σε βγάζει απο τα ηθικά σου διλήμματα γιατί προφανώς δεν έχεις τη δύναμη να τα καταρρίψεις όταν στο σώμα σου κυλά καθαρό το αίμα σου χωρίς πρόσθετα χημικά. Σε κάνει να νιώθεις ευτυχία γιατί δεν έχεις τη δύναμη και την τόλμη να τη διεκδικήσεις απο την φυσική πηγή της, απο τους ανθρώπους και τη ζωή στο σύνολό της. Σε κάνει να βλέπεις με αισιοδοξία τα πράγματα του αύριο ενω η συμπεριφορά σου και η εμμονή σου στο τριπάρισμα κάθε άλλο παρά θέληση να ζήσεις το αύριο, δείχνει.
Το ζήτημα των ναρκωτικών είναι ατέρμονο και πάντα άλυτο. Κι έτσι θα παραμείνει. Με τις ευλογίες όλων μας συμβαίνει και αυτό. Αλλοι συμμετέχουν με την αδιαφορία τους και άλλοι πιο ενεργά με τις δραστηριότητές τους.
Επειδή όμως αλλα θέματα είναι πιο σημαντικά για εμάς (ή τουλάχιστον έτσι θεωρούμε) μπορεί ο καθένας να ταξιδεύει μόνος του και με τον τρόπο του.