Το όνομα αυτής της ταινίας κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι γι αυτό που πραγματεύεται. Πολύ εύστοχος για μία τόσο σκληρή πραγματικότητα. Αυτό μου ήρθε στο μυαλό βλέποντας "το κουτί της Πανδώρας" του Κώστα Βαξεβάνη με θέμα την κοκαΐνη.
Είναι πράγματι ένα ναρκωτικό απενοχοποιημένο εφόσον εγκρίνεται απο τα μεγάλα, φωτεινά και λουσάτα σαλόνια. Είναι κάτι ανύπαρκτο. Κάτι που δεν έχει νόημα να συζητιέται πουθενά γιατί δεν σε καταστέλει, ίσα ίσα που σε ανεβάζει και σε απελευθερώνει απο τα κολλήματά σου. Σε βγάζει απο τα ηθικά σου διλήμματα γιατί προφανώς δεν έχεις τη δύναμη να τα καταρρίψεις όταν στο σώμα σου κυλά καθαρό το αίμα σου χωρίς πρόσθετα χημικά. Σε κάνει να νιώθεις ευτυχία γιατί δεν έχεις τη δύναμη και την τόλμη να τη διεκδικήσεις απο την φυσική πηγή της, απο τους ανθρώπους και τη ζωή στο σύνολό της. Σε κάνει να βλέπεις με αισιοδοξία τα πράγματα του αύριο ενω η συμπεριφορά σου και η εμμονή σου στο τριπάρισμα κάθε άλλο παρά θέληση να ζήσεις το αύριο, δείχνει.
Το ζήτημα των ναρκωτικών είναι ατέρμονο και πάντα άλυτο. Κι έτσι θα παραμείνει. Με τις ευλογίες όλων μας συμβαίνει και αυτό. Αλλοι συμμετέχουν με την αδιαφορία τους και άλλοι πιο ενεργά με τις δραστηριότητές τους.
Επειδή όμως αλλα θέματα είναι πιο σημαντικά για εμάς (ή τουλάχιστον έτσι θεωρούμε) μπορεί ο καθένας να ταξιδεύει μόνος του και με τον τρόπο του.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου