Γεια σου δήμαρχε!!!!

Δεν κρατιέμαι να δώσω τα συγχαρητήριά μου στον δήμαρχο της Τήλου για την αποφασιστικότητά του να παντρέψει ανθρώπους του ίδιου φύλου. Μπράβο και στα "νόμιμα" ζευγάρια που διεκδικούν ίσα δικαιώματα σε αυτή την κοινωνία.

Επειδή τώρα θα φουντώσουν οι συζητήσεις για το θέμα για να βγάλουν όλη τη λύσσα και το μίσος όλοι οι μικρόψυχοι που υποστηρίζουν ότι δεν δικαιούνται οι ομοφυλόφιλοι να έχουν ίσα δικαιώματα σε όλα τα επίπεδα αυτής της ζωής, ας σκεφτούμε λίγο με βάση την πραγματικότητα που ζούμε και όχι αυτή που θέλουμε να πιστεύουμε πως υπάρχει.

Η θέση της θρησκείας και ακόμη περισσότερο της εκκλησίας και των εκπροσώπων της, με αφήνει παγερά αδιάφορη διότι πιστέυω πως σκοπό έχουν να περιορίσουν και να ενοχοποιήσουν την ανθρώπινη φύση γενικότερα. Κακώς της δίνεται βήμα για να έχει άποψη σε ένα πολιτικό θέμα.Ας ασχοληθεί με τα καντίλια της, τα χρυσά της δισκοπότηρα και τους θρόνους της.

Επειδή όμως δεν πρέπει να παρασυρθώ άλλο απο τα κάθετα αρνητικά συναισθήματα που έχω για τους καθωσπρεπισμούς των θρησκειών, ας προσπαθήσω να ασχοληθώ με την ουσία.

Ακούστηκε ως τώρα πως ο δήμαρχος Τήλου θα έχει ποινικές συνέπειες.Όποιος έχει γερά πνευμόνια μπορεί να γελάσει πολύ δυνατά!!!Όλοι ξέρουμε πως δεν θα έχει καμία συνέπεια επι της ουσίας.Το πολύ πολύ να του τρίξουν τα δόντια μόνον και μόνον για να δείξουν αυτοί που έχουν την εξουσία πως τηρούν όλους τους νόμους και πως οτιδήποτε παράνομο τιμωρείται!!Δηλαδή για άλλη μια φορά θα μας περάσουν για μαλάκες, όπως συνηθίζεται άλλωστε.Τιμωρούνται όλα τα υπόλοιπα σοβαρά παραπτώματα σε αυτή τη χώρα γι αυτό πρέπει να τιμωρηθεί και ο δήμαρχος της Τήλου!!
Δεν βαριέσαι, όλα επικοινωνιακή πολιτική έχουν καταντήσει.Αυτό θα γλίτωνε;;;!!!

Ακούστηκε πως δεν χρειάζεται να είναι ζήτημα το θέμα των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων γιατί δεν τους διώκει κανείς ούτως ή άλλως. Ακούστηκε πως το επόμενο βήμα είναι να νομιμοποιηθεί και η παιδεραστία (φυσικά όταν λέμε παιδεραστία ενοούμε την ομοφυλοφιλική παιδεραστία διότι όπως ξέρουμε η ετεροφυλη παιδεραστία δεν υπάρχει ούτε καταστρέφει ψυχικά τα θύματα), ακούστηκε πως οι ομοφυλόφιλοι είναι διεστραμμένοι και άρρωστοι, πως πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε σαν αρρωστους και να τους αγκαλιάζουμε.

Μεγάλωσα σε μία οικογένεια με τα καλά και τα λιγότερο καλά της.Με κάποιες συντηρητικές απόψεις (ευτυχώς ελάχιστες) όμως με διάθεση πάντα να ανοίξει το μυαλό.Το ανοιχτό μυαλό αποδοκιμάζεται επειδή συγκρούεται με το δίκαιο και το άδικο.Επειδή δεν μπαίνει σε καλούπια, επειδή έχει τη δύναμη να αναθεωρήσει απόψεις και να αλλάξει.Αποδοκιμάζεται γιατί υποστηρίζει την ανατροπή και τη δικαιοσύνη, επειδή θέλει τους ανθρώπους με λιγότερα προβλήματα, επειδή θέλει να καλλιεργούνται οι ισορροπίες.
Ένα τέτοιο μυαλό θα διωχθεί ποινικά μόνο και μόνο επειδή κάποιοι δεν φρόντισαν να αντιμετωπίζουν και αυτό το θέμα με σοβαρότητα και με ευαισθησία.

Οι ομοφυλόφιλοι υπάρχουν και καλώς υπάρχουν.Έχουνε χαρακτηριστικά που έχουν όλοι οι άνθρωποι.Έχουν εξαιρετικά μυαλά, ευφυή μυαλά, όμορφες καλές ψυχές όπως έχουν όλοι. Έχουν χιλιάδες ελαττώματα, αρκετοί έχουν κακές προθέσεις και σκέψεις όπως έχουν όλοι. Είναι αποδοτικοί, δημιουργικοί, φίλοι, σύντροφοι εραστές και ερωμένες, προσφέρουν σε αυτή την κοινωνία τόσα όσα προσφέρουν όλοι οι άλλοι.Γιατί τόση κακία λοιπόν;;;;;;;;;;

Υπάρχουν εκπαιδευτικοί ομοφυλόφιλοι που είναι αγαπητοί απο τα παιδιά όσο είναι οι ίδιοι τους οι γονείς (σε κάποιες περιπτώσεις και περισσότερο), υπάρχουν πολιτικοί, επιστήμονες, καλλιτέχνες, οικοδόμοι, αυτοκινητιστές, στρατιωτικοί, νομικοί κι εμείς θέλουμε να πιστεύουμε ακόμη πως είναι μόνο οι σχεδιαστές μόδας και οι κομμωτές. Καρικατούρες δηλαδή που αναλώνουν την δύστυχη ζωή τους στο sex!!
Εκεί φτάνει το μυαλό μας.Δεν πρόκειται ποτέ να δεχτεί αυτή η κοινωνία τη νομική πλαισίωση της συμβίωσης των ομοφυλόφιλων ανθρώπων γιατί τα περισσότερα μέλη της δεν θέλουν να δούνε περισσότερο απο αυτό που τους έχουν μάθει να αναπαράγουν. Θέλουν να πιστεύουν πως όταν είσαι ομοφυλόφιλος είσαι δυστυχισμένος, καταδικασμένος και προβληματικός. Το γιατί, το έχει αναρωτηθεί ποτέ κανείς;;;;
Έχει αναρωτηθεί ποτέ κανεις τι μπορεί να βιώνει ένα αγόρι ή ένα κορίτσι στην εφηβική ηλικία διαπιστώνοντας την έλξη του για το ίδιο φύλο; Πως αισθάνεται σε μία τόσο ευαίσθητη ηλικία ξέροντας ότι δε μπορεί να μιλήσει σε κανέναν γιατί φοβάται;
Έχει αναρωτηθεί ποτέ κανείς που έχει την ελευθερία να κυκλοφορεί ελεύθερα με τον ετερόφυλο σύντροφό του, πόσο δύσκολο είναι να ζει κανείς αυτή την ελευθερία μόνο μέσα σε συγεκριμένους χώρους υπό συγκεκριμένες συνθήκες;
Η καταπίεση κάνει όχι μόνον τους ομοφυλόφιλους, αλλά όλους τους ανθρώπους, προβληματικούς και δυστυχισμένους. Όπως ακριβώς όταν κατα το παρελθόν μια κοπέλα παντρευόταν έναν άντρα που δεν ήθελε μόνο και μόνο γιατι το ηθελαν άλλοι. Το συνήθιζε με τον καιρό αλλά ούτε ένιωθε ευτυχισμένη, ούτε ήταν (με ό,τι συνέπειες είχε αυτό στην οικογένεια, στους φίλους, στον υπόλοιπο κόσμο).

Λοιπόν, είμαι περίεργη να δω την νομική εξέλιξη αυτού του θέματος.Αν και μπορώ να την προβλέψω.Όσο τη συντηρούν τα ΜΜΕ (πρώτη και καλύτερη εξουσία) το πιθανότερο είναι να τιμωρηθεί ο κακός διεστραμμένος επικίνδυνος και παράνομος δήμαρχος.Όταν βαρεθούν να παίζουν με αυτό το παιχνιδάκι, το πιθανότερο είναι να φάει καμία παρακράτηση μισθού κανένα δεκαπενθήμερο ή καμία έγγραφη επίπληξη και η ζωή συνεχίζεται.Θα είναι η πρώτη φορά που δεν θα τιμωρηθεί κάποιος με βάση αυτό που προβλέπει ο νόμος και θα είμαι 1000% σύμφωνη με αυτό!

Για την κοινωνική εξέλιξη, περιμένω ελάχιστες εξελίξεις προς τα εμπρός. Προσωπικά είμαι υπερ της ισότητας των ανθρώπων σε οποιοδήποτε επίπεδο και στη δίκαιη αντιμετώπισή τους απο τους άλλους ανθρώπους και αυτό θα υποστηρίζω για όσο καιρό έχω επαφή με αυτό το περιβάλλον.

Ένας υπέροχος άνθρωπος...

μάλλον, ένας ακόμη υπέροχος άνθρωπος!
Λοιπόν, είναι μαγικό το πως οι άνθρωποι βρίσκουνε δύναμη για τα πάντα. Βρίσκουνε πάντα τη δύναμη να παλέψουν με τα προβλήματά τους ή με αυτά που θεωρούν προβλήματα κάποιες άλλες φορές.
Σε αυτή την περίπτωση το πρόβλημα της Σιμώνης Ξανθογιώργου ήταν υπαρκτό και αντικειμενικό.Πρώην αλκοολική, νυν νηφάλια και αγωνίστρια(ως μέλος των "Νηφάλιων") επι σειρά ετών και γεμάτη δύναμη και ανθρωπιά.Απολαυστική, με λόγο στερεό και σίγουρο για ό,τι ήταν και για ό,τι είναι τώρα.
Την "συνάντησα" πριν απο λίγη ώρα στην εκπομπή της Μπήλιως Τσουκαλά. Μία κυρία που συνειδητοποίησε πως τη ζωή της πρέπει να την κατευθύνει η ίδια της η συνείδηση χωρίς εξωτερικούς παράγοντες που σχετίζονται με ουσίες.Χωρίς πλασματικές εικόνες, ψεύτικες λύσεις και χωρίς καταστροφικές επιλογές.
Χωρίς υπεροψία και χωρίς κομπασμούς, ξεδίπλωσε τόσο αληθινά το πρόβλημα του αλκοολισμού στην πραγματική του διάσταση.Δεν δικαιολόγησε την τότε αδυναμία της, απλώς την παραδέχτηκε ως κανονικός άνθρωπος.Έψαξε και βρήκε τον τρόπο να συνειδητοποιήσει το πρόβλημά της και σε δεύτερο επίπεδο κατάφερε και να αρχίσει τη ζωή της απο το μηδέν.
Είναι υπερήφανη και φαίνεται!
Το ίδιο υπερήφανοι είμαστε κι εμείς τόσο για εκείνη όσο και για όλους τους ανθρώπους που καταφέρνουν να είναι καλά διακρίνοντας την πραγματική αξία της ζωής,όποια κι αν είναι για τον καθένα μας.

Τι μου άρεσε περισσότερο αυτό το Σαββατοκύριακο;

Μου άρεσε που έζησα μέχρι το κόκκαλο μια μοναχικότητα που (δεν ξέρω να αποφασίσω αν θέλω να πω "καλώς" ή "κακώς") σπάνια έχω τη δυνατότητα να ζήσω.

Μου άρεσε που σκέφτηκα λίγο παρόλο που είχα πολύ χρόνο

Μου άρεσε το κόκκινο κρασί που βγάζει ο "Αμέθυστος" και το δοκίμασα πρώτη φορά. Λατρεύω επίσης το λευκό αλλά δε μπορώ να πω το ίδιο και για το ροζέ.

Μου άρεσε που έβγαλα επιτέλους όλο το album Nirvana Unplugged In New York στην κιθάρα και για λίγο αισθανόμουν ότι...ήμουν κι εγω εκει. Επίσης ένιωσα υπερήφανη (άλλη μια φορά)για τον ήχο της Alhambra κιθάρας μου.

Μου άρεσε που δε μίλησα με κανέναν στο τηλέφωνο παρα μόνο με τη μητέρα μου.

Μου άρεσε που δεν πιέστηκα για τίποτε περισσότερο απο αυτά που ήθελα.

Η αργκο κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει...

Γι αυτό τόση ανησυχία περί ραγδαίας εξέλιξης και χρήσης της . Ξαφνικά η αργκό απο διασκεδαστική όψη της γλώσσας έγινε απειλή για κάποιους. Ίσως γιατί πολλοί απο εμάς θέλουμε πάντα να βλέπουμε μία απειλή μέσα σε κάτι. Ίσως γιατί ζυμωθήκαμε απο τα ΜΜΕ και απο την γενικότερη τάση του ανθρώπου να πρέπει να φοβάται οπωσδήποτε κάτι. Αυτό εκμεταλλεύονται και τα ΜΜΕ.
Για άλλη μια φορά προτείνω να είμαστε λίγο περισσότερο ειλικρινείς με τους ευατούς μας κι έτσι θα είμαστε και με τους άλλους...Αναρωτηθήκαμε ποτέ γιατί τα παιδιά μας δεν γνωρίζουν να γράφουν και να μιλούν ελληνικά; Προβληματιστήκαμε για τα μισά κι ανέσωτα σχολεία, για τις μισές κι ανέσωτες διδασκαλίες, για τους γονείς που δεν σώνουνε να ασχοληθούν με τα παιδιά τους ή απλά βαριούνται να ασχοληθούν και απλώς τα παρκάρουν στα σχολεία;
Είναι εύκολο πάντα να μετατοπίζονται οι ευθύνες.Παιδική συνήθεια όλων μας...
Η αργκό εκφράζει την απλότητα, τη δημιουργικότητα, την εξυπναδα κι έναν ξεχωριστό τρόπο επικοινωνίας που όλοι μπαίνουμε στον κόπο να χρησιμοποιήσουμε. Όποιος θεωρεί πως κινδυνεύουν τα παιδιά μας να μην μάθουν την ατόφια ελληνική γλώσσα επειδή χρησιμοποιούν την αργκό, απλά ζούνε κάπου αλλού. Το πρόβλημα μας δεν είναι η ύπαρξη της αργκό αλλά η ανυπαρξία ενδιαφέροντος πολλών για το καλό ενός. Ενός παιδιού. Ενός παιδιού που στηρίζεται σε όλους εμάς για να αποκτήσει τη γνώση. Να την αποκτήσει αφου την αγαπήσει πρώτα. Δική μας ευθύνη είναι και αυτό.
Όταν κάποιος γνωρίζει να χειρίζεται την γλώσσα δεν κινδυνεύει να χάσει αυτό που έχει επειδή χρησιμοποιεί την αργκό. Έτσι κι αλλιώς δε θα την έχει ανάγκη ως τρόπο έκφρασης ακόμη κι αν τη χρησιμοποιεί σε κάποιες περιστάσεις.
Ας κοιτάξουμε λίγο που φταίμε όλοι εμείς. Ως εκπαιδευτικός, καλώς ή κακώς ενοχλούμαι περισσότερο απο την αδιαφορία και την ανεπάρκεια τόσο του κλάδου μου όσο κι απ αυτήν των γονέων και κηδεμόνων.

Με λένε Μαίρη και είμαι καλά...

είναι ο τίτλος του βιβλίου που μου πήρε για να μου εκφράσει την εκτίμησή της μία συνάδελφος και φίλη.
"Θέλεις Yalom ή ένα που έχει τίτλο Με λένε Μαίρη και είμαι καλά;" μου είπε στο τηλέφωνο καθώς ξεψάχνιζε τα βιβλία σε μαγαζί του Ελ. Βενιζέλος.
Το δεύτερο ακούγεται εξίσου ενδιαφέρον αφού θα ήθελα πολύ να δω ποια είναι αυτή η συνονόματη μου που νιώθει τόσο καλά ώστε έγινε και ιστορία στα χαρτιά.
Μαρία κι εγω που μια είμαι καλά και μια όχι. Που ξέρεις όμως, κάποια στιγμή μπορεί να έχω κι εγω μια αντίστοιχη σιγουριά για την κατάσταση του εαυτού μου...
Ως τότε ας ακούσω τι έχει να μου πει η Μαίρη μέσω του κυρίου Θοδωρή Παπαθεοδώρου...

Ντίνος Χριστιανόπουλος: Τι θέλει να πει ο ποιητής;

Ότι δεν είναι ένας απλός εκφραστής του έρωτα αλλά ένας αιρετικός του έρωτα. Αυτό δηλώνει και βρίσκει στόχο στη δική μας αναζήτηση για λογαριασμό του.
Πως θέλεις καμιά φορά να χαρακτηρίσεις ιδιαίτερους ανθρώπους αλλά δε μπορείς αν και διαθέτεις την τελευταία έκδοση του ελληνικού λεξικού μέσα σου και έξω σου; Έτσι ξαφνικά εμφανίζεται ο ίδιος και με εξαιρετική σιγουριά αυτοχαρακτηρίζεται βγάζοντάς σε απο αυτή την αναζήτηση.Είναι τόσο σίγουρος γι αυτό και δεν σου αφήνει περιθώρια να νιώσεις κανένα κενό. Σε έχει καλύψει πάλι. Σε έχει καλύψει πάλι πλήρως. Σε έχει γεμίσει πάλι με απαντήσεις που περισσεύουν κι επιβιώνουν για να γεννήσουν νέες ερωτήσεις.
Νιώθω πως αυτός ο άνθρωπος είναι ολοκληρωμένος.Αλήθεια, ξέρει κανείς μας πως μπορεί να είναι η αίσθηση της ολοκλήρωσης; Έχει να κάνει με το φύλο; Μήπως με την ηλικία; Μάλλον έχει να κάνει με τις εμπειρίες. Ή μπορεί να έχει να κάνει με το πόσο μπορεί να πάρει στα σοβαρά το μυαλό του ώστε να το τεντώνει σα λάστιχο και να επιβραβεύει την ελαστικότητά του.
Το χριστιανόπουλο που έγινε αιρετικός του έρωτα είναι αφοπλιστικά μεγάλος θνητός. Το ξέρει κι ευτυχώς το μάθαμε κι εμείς.

"Και βέβαια δε σας αφορά" Αλεξάνδρα Αθηναίου, εκδόσεις Οξύ

Δεύτερη οροθετική που θέλει να σπάσει τη σιωπή για ένα θέμα που για κανέναν δεν υπάρχει μέχρι να βρεθεί μπροστά του με κάποιο τρόπο. Δεύτερη οροθετική που επιλέγει το δρόμο της καταγραφής συναισθημάτων και βιωμάτων με σκοπό να μας δείξει ότι πρέπει να θυμόμαστε και αυτό που είτε έχει δόσεις αλήθειας ή ψεμάτων, μπορεί να μας αλλάξει για πάντα τη ζωή.

Η συγγραφέας αφηγείται τη ζωή της ως ένα σημαντικό σημείο. Δε σε γεμίζει περιττά λόγια δύσκολα διατυπωμένα, ούτε επιμένει σε σημεία που μάλλον θεωρούνται λιγότερης σημασίας μπροστά στην αγωνία για τον χαμό ενός μωρού, για τον χαμό του αλλά και για το στίγμα της αρρώστιας.

Είναι μια γυναίκα που τη θαυμάζεις για τον ίδιο λόγο που θαυμάζεις τη Μαρία Παπαγιαννίδου. Για τη δύναμη, την τόλμη, για τον τρόπο που υποτάσσουν τη ζωή με τη δύναμή τους, όχι εύκολα αλλά οριστικά.

Πέρα απο την προσωπική της ιστορία, στέκεται και σε σημεία παραπληροφόρησης σχετικά με το AIDS. Δηλαδή τελικά για το πόσο καλο κάνουν τα φάρμακα που πλασάρονται ως πανάκεια αλλά και για το πόσο κινδυνεύουν οι αποκλειστικά ετεροφυλόφιλοι άνδρες απο τις γυναίκες φορείς (αν δεχτούμε ότι υπάρχει ο HIV, είναι μεταδιδόμενος και προκαλεί AIDS).

Επίσης τονίζει σε σημεία πως τελικά ο κόσμος είναι ανημέρωτος και αδιάφορος για τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα παρόλο που το σεξ και η συλλογή εμπειριών είναι απο τα θέματα που έχει συχνότερα στο νου του.Όλοι περιμένουμε να μας προστατέψουν οι άλλοι και όχι εμείς οι ίδιοι τους εαυτούς μας.

Πατάει πολλά κουμπιά στις συνειδήσεις με τα λόγια της. Δεν τρομοκρατεί, δεν απειλεί, δεν κινδυνολογεί.Απλά ζητάει. Ζητάει να ανοίξουμε τα αυτιά, τα μάτια και το μυαλό μας όχι μόνο απέναντι στο θέμα του AIDS, αλλά απέναντι σε όλα τα δήθεν που καμιά φορά έχουν περισσότερη αξία για εμάς, απο ό,τι τελικά μας κάνει απλώς να είμαστε άνθρωποι και όχι μηχανές ή θεοί.