Η αργκο κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει...

Γι αυτό τόση ανησυχία περί ραγδαίας εξέλιξης και χρήσης της . Ξαφνικά η αργκό απο διασκεδαστική όψη της γλώσσας έγινε απειλή για κάποιους. Ίσως γιατί πολλοί απο εμάς θέλουμε πάντα να βλέπουμε μία απειλή μέσα σε κάτι. Ίσως γιατί ζυμωθήκαμε απο τα ΜΜΕ και απο την γενικότερη τάση του ανθρώπου να πρέπει να φοβάται οπωσδήποτε κάτι. Αυτό εκμεταλλεύονται και τα ΜΜΕ.
Για άλλη μια φορά προτείνω να είμαστε λίγο περισσότερο ειλικρινείς με τους ευατούς μας κι έτσι θα είμαστε και με τους άλλους...Αναρωτηθήκαμε ποτέ γιατί τα παιδιά μας δεν γνωρίζουν να γράφουν και να μιλούν ελληνικά; Προβληματιστήκαμε για τα μισά κι ανέσωτα σχολεία, για τις μισές κι ανέσωτες διδασκαλίες, για τους γονείς που δεν σώνουνε να ασχοληθούν με τα παιδιά τους ή απλά βαριούνται να ασχοληθούν και απλώς τα παρκάρουν στα σχολεία;
Είναι εύκολο πάντα να μετατοπίζονται οι ευθύνες.Παιδική συνήθεια όλων μας...
Η αργκό εκφράζει την απλότητα, τη δημιουργικότητα, την εξυπναδα κι έναν ξεχωριστό τρόπο επικοινωνίας που όλοι μπαίνουμε στον κόπο να χρησιμοποιήσουμε. Όποιος θεωρεί πως κινδυνεύουν τα παιδιά μας να μην μάθουν την ατόφια ελληνική γλώσσα επειδή χρησιμοποιούν την αργκό, απλά ζούνε κάπου αλλού. Το πρόβλημα μας δεν είναι η ύπαρξη της αργκό αλλά η ανυπαρξία ενδιαφέροντος πολλών για το καλό ενός. Ενός παιδιού. Ενός παιδιού που στηρίζεται σε όλους εμάς για να αποκτήσει τη γνώση. Να την αποκτήσει αφου την αγαπήσει πρώτα. Δική μας ευθύνη είναι και αυτό.
Όταν κάποιος γνωρίζει να χειρίζεται την γλώσσα δεν κινδυνεύει να χάσει αυτό που έχει επειδή χρησιμοποιεί την αργκό. Έτσι κι αλλιώς δε θα την έχει ανάγκη ως τρόπο έκφρασης ακόμη κι αν τη χρησιμοποιεί σε κάποιες περιστάσεις.
Ας κοιτάξουμε λίγο που φταίμε όλοι εμείς. Ως εκπαιδευτικός, καλώς ή κακώς ενοχλούμαι περισσότερο απο την αδιαφορία και την ανεπάρκεια τόσο του κλάδου μου όσο κι απ αυτήν των γονέων και κηδεμόνων.