Εκκλησία <> Πιστη <> Παπαδαριό

Τώρα τελευταία βλέπω ότι όλο και περισσότερο σημειώνονται κινήσεις αντίδρασης στο καθεστώς αγιασμών και ευλογιών (σε ορκωμοσίες κλπ) οι οποίες είναι είτε συλλογικές είτε ατομικές.

Όσο μεγαλώνω με πιάνει κάτι πολύ αντιδραστικό και επαναστατικό. Όχι με την έννοια της προκλητικής συμπεριφοράς, αλλά με την άνετη και ελέυθερη έκφραση των απόψεων μου και των θέσεών μου για κάποιο θέμα.

Συχνά στις παρέες γίνονται συζητήσεις που μπορεί να θεωρούνται κλισέ ή χιλιομασημένες ή αδιέξοδες ή οτιδήποτε άλλο βγάζει μια ματαιότητα. Πράγμα απαράδεκτο για μένα αφου η κουβέντες δεν γίνονται πάντα για να βρεθεί μια λύση (εντός ή εκτός εισαγωγικών).

Η θρησκεία λοιπόν αποτελεί all time classic θέμα για συζήτηση. Άλλωστε πως θα μπορούσε να είναι αλλιώς απο τη στιγμή που η θρησκεία βρίσκεται εμφανώς ή μη σε ό,τι κάνουμε. Δηλώνει την παρουσία της με την ελπίδα, με τη δύναμη, με την πίστη σε κάτι, με την ενοχικότητα που καλλιεργεί, με τον συνεχή ψυχολογικό εκβιασμό που δημιουργεί και με την τύφλωση που προκαλεί ώστε να μη μπορεί να δει και άλλες πραγματικότητες.

Κάποια στιγμή αυτός ο εξαναγκασμός πρέπει να λήξει. Σέβομαι απόλυτα τους ανθρώπους που βρίσκουν δύναμη στη θρησκεία (απο φόβο ή απο πραγματική πίστη, αυτό δε με αφορά) και νιώθουν καλά μέσα απο αυτό. Ο σύζυγός μου είναι ακριβώς έτσι. Εγω είμαι ακριβώς αλλιώς. Δεν έχω πρόβλημα με τις εικόνες που έχει βάλει στους τοίχους, με τη συλλογή σταυρών που έχει σε μια άκρη (αποκτήματα απο ταξίδια στο εσωτερικό και στο εξωτερικό). Εντάξει, το βλέπω σαν τέχνη και όχι για να νιώσω καλύτερα, αλλά επειδή η διάσταση της τέχνης υπάρχει παντού νομίζω. Σε τελική ανάλυση, δε με επηρεάζει πουθενά στην καθημερινότητα η ύπαρξη ή η απουσία οποιουδήποτε θρησκευτικού συμβόλου.

Θεωρώ πως ίσως για την ισορροπία των πραγμάτων αλλά και ως αντίλογος είναι καλό που υπάρχουν και οι θρησκείες και οι α-θρησκείες. Πρέπει να υπάρχουν και οι δύο διαστάσεις για να μπορεί ο καθένας να ψάξει και να καταλήξει σε αυτό που τον καλύπτει.

Το βιβλίο που διδάσκεται αυτή τη στιγμή στο λύκειο φέρει έναν τίτλο περι "χριστιανικής ηθικής".Ευτυχώς όλο και περισσότεροι συνάδελφοι είναι της άποψης ότι τελικά η ηθική δεν είναι μία (δηλαδή η χριστιανική) και ότι θα έπρεπε η ύλη του βιβλίου να είναι πιο ουδέτερη.

Για τους παπάδες δε θα ήθελα να ανοίξω το βοθρόστομα που διαθέτω όταν θέλω.Άστο καλύτερα. Πάντως δεν ξεχνώ ότι όπως σε όλα έτσι και σε αυτούς υπάρχουν εξαιρέσεις. Μόνο που σε αυτούς η ομάδα που αποτελεί την εξαίρεση είναι οι καλοί και πραγματικά άγιοι άνθρωποι. Οι υπόλοιποι είναι άνθρωποι που η ελληνική γλώσσα αν και πάμπλουτη, είναι λίγη για να τους χαρακτηρίσει αρνητικά.Γιατί για θετικά, δεν το συζητάμε!

Ίσως πρέπει και σε αυτό να προχωρήσουμε ένα βήμα μπροστά κάποτε...