Νιώθω αρκετά κουρασμένη αλλά για πρώτη φορά αισθάνομαι να έχω τόση ενέργεια.Αντιφατικό γενικά και περισσότερο αντιφατικό για μένα που δε μου αρέσει να ταλαιπωρούμαι στις λεγόμενες διακοπές. Ακόμη προσπαθώ να θυμηθώ τα ονόματα των πόλεων και των χωριών που επισκεφθήκαμε και γενικότερα να κατασταλάξει η εμπειρία μέσα μου, αλλά νομίζω πως θα γίνει πολύ άμεσα.
Μπαίνοντας στο πλοίο για Ancona προσπαθούσα να προλάβω τις μικρές εξελίξεις.Πολύς κόσμος, ίταλοί που επέστρεφαν απο διακοπές, οδηγοί φορτηγών και νταλικων, έλληνες που αποφασίσανε να περάσουν τις διακοπές τους στο εξωτερικό.
Δυστυχώς δεν μπορέσαμε να βρούμε καμπίνες και τακτοποιηθήκαμε σε κουκέτες.Πολύ στενοί χώροι με έξι κρεβάτια (3 το ένα πάνω απο το άλλο στη μία μεριά και απέναντι ακριβώς το ίδιο).Εντάξει, το πλοίο ήταν μια μικρή πόλη και δε μπορώ να πω πως δεν είχε πράγματα να κάνει κανείς για να περάσει η ώρα του.
Για μένα ήταν δύσκολη η προσωρινή συγκατοίκηση με άλλα 5 άγνωστα άτομα (δεν έχει σημασία που ήταν του ίδιου φύλου) αλλά ο ύπνος ήταν και είναι μια απόλαυση που δε θέλω να στερούμαι ακόμη και σε λιγότερο ευνοϊκές συνθήκες.
Το επόμενο πρωί, με τη βιντεοκάμερα στο χέρι και την υγρασία να μου δυσκολεύει ελάχιστα την αναπνοή κόλλησα στα κάγκελα του πλοίου να απαθανατήσω την είσοδο στο λιμάνι της Ancona.Αν και δεν ανταποκρινόταν σε όσα νομίζουμε πως είναι το εξωτερικό, σαφώς μου φάνηκε καλύτερο απο το λιμάνι του Πειραιά, όχι όμως καλύτερο απο το λιμάνι κάποιου ελληνικού νησιού.
Το ξεκίνημα της "περιοδείας" μας ήταν απο το San Marino.Παράξενο που ένα τόσο μικρό μέρος, κομμάτι ενός κράτους, είναι κράτος απο μόνο του.Όσο πιο κοντά πλησιάζαμε στην πόλη-κράτος τόσο συναντούσαμε μηνύματα του τύπου "Καλως ήρθατε στη δημοκρατία του San Marino".Είναι μικρό και τριανταφυλλένιο.Απο τα μέρη που νομίζεις ότι ο κόσμος που ζει εκεί δεν έχει άγχος για τίποτε.
Η Bologna είναι μια ανθρώπινη πόλη,με επιβλητικά μεσαιωνικά κτήρια και αρκετά περιποιημένο κόσμο. Επισκεφθήκαμε και τη Modena, μία μικρή πόλη με πολύ πράσινο, αρκετά κοντά απο τη Bologna.
Με τους Ιταλούς έχουμε αρκετά κοινά χαρακτηριστικά στην αύρα που αποπνέουμε ως άνθρωποι και όσο πιο νότια πας τόσο περισσότερο το νιώθεις αυτό, όπως με πληροφόρησε ένας καλός φίλος ο οποίος θέλει να ξαναγυρίσει στη ζωή για δεύτερη φορά αλλά ως Ιταλός.
Η Βενετία ήταν όπως μας μαθαίνουν ότι είναι.Δε λέω, είναι μαγευτικό να ζεις σε μια πλεούμενη πόλη τα κομμάτια της οποίας ενώνονται με γεφυράκια και το μέσο μεταφοράς της είναι το βαπορέτο.Δεν είναι απο τα πράγματα που μπορείς να δεις κάθε μέρα.Ο κόσμος αμέτρητος, η ζέστη αρκετή και οι τιμές στα cafe της πλατείας του San Marco τσουρουφλίζουσες (2 capuccino, 30€)!Είχανε βλέπεις και μπάντες που παίζανε κλασική μουσική που ταιριάζει στην όλη εικόνα.
Μετά απο αυτή τη μικρή περιήγηση, περάσαμε τα σύνορα και μπήκαμε στη Σλοβενία.Πανέμορφη χώρα και καταπράσινη.Εκεί αρχίζει κανείς να νιώθει ότι περνάει στη ζώνη του παραμυθιού.Καταπράσινες επαρχίες, με σπιτάκια καλαίσθητα και μια έντονη ηρεμία παντού.Η Ljubljana αν και πρωτεύουσα, δεν ξέφευγε ιδιαίτερα απο το ήπιο περιβάλλον της επαρχίας.Αρκετό πράσινο, χαρούμενα κτίρια, ποδήλατα, πατίνια, όμορφος κόσμος, ευγενικός και πρόθυμος.Μια πόλη με χαλαρούς ρυθμούς και γεμάτη ζωή.Επισκεφθήκαμε και το Bled όπου κάναμε βαρκάδα στη λίμνη για να πάμε στο νησάκι με το καθολικό μοναστήρι.Παραδοσιακή βαρκάδα, όχι μηχανοκίνητη.Ο βαρκάρης είχε σχεδόν τα χέρια του Ποπάυ!Τραβούσε γερό κουπί για να βγάλει το ψωμί του.Κυριολεκτικά.
Εντυπωσιασμένοι απο την φυσική ομορφιά του Bled είπαμε να πεταχτούμε (πως τα λέω,ε;) στην Αυστρία, κάπου κοντά.Συγκεκριμένα στο Klagenfurt.Φάγαμε σνιτσελ και διάφορα πατατοειδή φαγητά, βοσκήσαμε αρκετά γιατί η πρασινάδα είναι μπόλικη στα πιάτα τους και μετά απο μια σύντομη βόλτα στην αγορά γυρίσαμε στη Σλοβενία.
Το μεγαλύτερο μέρος των διακοπών ήταν στην Κροατία.Επισκεφθήκαμε αρκετές πόλεις και περιβαλλοντικά πάρκα και μπορώ να πω πως είναι μια χώρα με αρκετές αντιθέσεις.Το Zagreb δε θα έλεγα ότι με εντυπωσίασε ιδιαίτερα μιας και μοιάζει αρκετά παρατημένο.Άξιζε όμως το Trogir,το Dubrovnik, η παλιά πολή του Split γιατί όλα αυτά είχαν το κοινό στοιχείο των μεσαιωνικών επιβλητικών κατασκευων που πάντα γοητεύουν.
Λίγο πριν φτάσουμε στον τελευταίο μας προορισμό, περάσαμε απο το Μαυροβούνιο.Μείναμε σε ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριό που θύμιζε λίγο Ελλάδα.Γενικά, τους έλληνες τους έχουνε πολύ ψηλά.Στο συγκεκριμένο χωριό υπήρχε ένα εστιατόριο που ονομαζόταν ΕΛΛΑΣ (έτσι με ελληνικά γράμματα) συν ότι είχανε ονομάσει μια πλατεία τους Πλατεία των Ελλήνων.Ήσυχος κόσμος αλλά εντελώς ασυνείδητοι σε θέματα οδικής συμπεριφοράς!!Χειρότεροι απο εμάς!Ήταν απίστευτα αυτά που έβλεπες να γίνονται!
Τρεις μέρες πριν γυρίσουμε στην Ελλάδα, επισκεφθήκαμε την Αλβανία και τους Αγ.Σαράντα.Στα Τίρανα απομυθοποιήσαμε αρκετά πράγματα.Ήρεμοι άνθρωποι, εξυπηρετικοί, ευγενικοί και αρκετά πολιτισμένοι.Εντάξει, δεν είναι μια χώρα αρκετά αναπτυγμένη,αλλά, οι άνθρωποι προσπαθούν πολύ.Το οδικό τους δίκτυο είναι τρισ-α-θλι-ο όπως επίσης και η οδική τους συμπεριφορά.
Όλο αυτό το ταξίδι ήταν μια μοναδική εμπειρία.Πάρα πολύ κουραστική βέβαια, αλλά δεν είναι απο αυτά που επιλέγει κανείς να κάνει σε κάθε περίοδο διακοπών.Άξιζε και δεν έχω καμία αμφιβολία γι αυτό.Ανακάλυψα ότι τελικά μου αρέσει να επισκέπτομαι τις επαρχίες και όχι τα αστικά κέντρα.Τώρα μου μπαίνουνε φυτίλια για τις επαρχίες της Αυστρίας, της Ελβετίας και της Γερμανίας.Αν το ζήσω κι αυτό,με χάνετε!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου