Πόσο θετικοί είμαστε;

Από τότε που άρχισα να καταλαβαίνω ακριβώς τι θα πει «αναπτύσσω προσωπικότητα», προσπάθησα να αντιλαμβάνομαι κατά πόσο έχω ανοιχτό μυαλό και κατά πόσο οι προβληματισμοί μου έχουν να κάνουν περισσότερο με μένα την ίδια και κατά πόσο με θέματα που αφορούν περισσότερο άλλους. Όσο περνάει ο καιρός αντιλαμβάνομαι ότι υποστηρίζω τη σχετικότητα ανάμεσα στα θέματα (σημαντικά ή λιγότερο σημαντικά) και πλέον δεν προσπαθώ πολύ για να αφήσω χώρο στο μυαλό μου να δεχτεί πολλές και διαφορετικές απόψεις. Νομίζω πως αυτό βοηθάει στην κρίση. Όχι την καλή, ούτε στην κακή. Απλά στην κρίση. Να μπορώ να παιδεύω και να εκπαιδεύω το μυαλό μου και να αποφασίζω τι είναι καλύτερο για εμένα αποκλειστικά (σαφώς εξαιρούνται θέματα που αφορούν το αντικειμενικό καλό και κακό).

Τους τελευταίους 8 μήνες ένα ασυνήθιστο θέμα έχει τραβήξει την προσοχή μου και την ανησυχία μου. Δεν είναι καθημερινό (για κάποιους άλλους όμως είναι), δεν είναι θέμα επιβίωσης (για κάποιους άλλους είναι όμως) και συνήθως δεν αποτελεί θέμα ημερήσιας διάταξης (για κάποιους άλλους όμως αποτελεί).
Πρόκειται για την διατάραξη των υδάτων του AIDS. Το λέω έτσι γιατί νομίζω πως προς το παρόν σε γενική κλίμακα, πρόκειται απλώς για διατάραξη που τραβάει την προσοχή.
Όταν ανακάλυψα την ύπαρξη της Μαρίας Παπαγιαννίδου-Σεν Πιερ και τον ιδιαίτερο λόγο για τον οποίο έφτασε η παρουσία της μέσω του έντυπου τύπου, στα μάτια και τα αφτιά μου, κατάλαβα ότι δεν ήθελα να το αφήσω να ξεχαστεί. Με χιλιάδες πισινές και με διάθεση «σου την έχω στημένη για να σε αμφισβητήσω» άρχισα να ψάχνω όλα όσα ΜΕ-ΤΕ-ΦΕ-ΡΕ από τις πληροφορίες που είχε συλλέξει η ίδια από καιρό. Τώρα θα μου πεις, «άλλη δουλειά δεν είχες να κάνεις εσύ και έψαχνες για το AIDS;».Είχα και έχω αρκετές δουλειές, όμως, απ’ ό,τι φαίνεται μου βγήκε ένα «παιδικό τραύμα» στην επιφάνεια. Ήμουν αρκετά παιδί όταν ξέσπασε η ιστορία με το AIDS και θυμάμαι τόσο έντονα τον τρόμο που νιώθαμε κι ας μην υπήρχε περίπτωση (τουλάχιστο με τη θέλησή μας) να έχουμε σεξουαλικές επαφές σε εκείνη την ηλικία. Θυμάμαι, κάποιες κουκίδες (άσπρες κυρίως) που είναι κάτω από το δέρμα όλων των ανθρώπων στις παλάμες (δεν ξέρω πως λέγονται αλλά νομίζω πως είναι έντονες στο κρύο), να τις κοιτάζουμε καχύποπτα ο ένας στον άλλον και να λέμε μεταξύ σοβαρού και αστείου ότι είναι AIDS! Θυμάμαι τεράστιες αφίσες στις σχολικές τάξεις με τραγικές φωτογραφίες ανθρώπων με σάρκωμα Kaposi που έμοιαζαν μισοπεθαμένοι. θυμάμαι την περιγραφή μιας φίλης που ήτανε στον ηλεκτρικό συνοδεία της γιαγιάς της όταν μπήκε κάποιος με Kaposi για να ζητήσει χρήματα από τους επιβάτες. Όλοι τρομοκρατημένοι κολλήσανε στα τζάμια και όσοι μπόρεσαν κατέβηκαν στην στάση για να μη συνεχίσουν να ζούνε αυτό που ζούσανε εκείνη τη στιγμή. Είμαι σίγουρη ότι το ίδιο σκηνικό αλλά και με διάφορες παραλλαγές έχει παιχτεί παγκοσμίως πολλάκις.

Όλον αυτόν τον συσσωρευμένο φόβο ήρθε, εν έτη 2007, να μου ραγίσει αρχικά η είδηση ότι μπορεί τα πράγματα να είναι πολύ διαφορετικά. Κι αν τελικά είναι διαφορετικά, πόσο διαφορετικά είναι; Έπρεπε να μάθω κι άλλα. Έπρεπε να ισορροπήσει μέσα μου η ζυγαριά. Η επίσκεψή μου στην ιστοσελίδα της Μαρίας έγινε καθημερινότητα. Έτσι, σταδιακά, από τον ραγισμένο φόβο μου άρχισαν να φεύγουν τα πρώτα κομμάτια και ως γνωστό, αν ραγίσει το γυαλί δεν ξανακολλάει.

Το ένα έφερνε το άλλο, έψαχνα γενικώς στο διαδίκτυο και τις δύο πλευρές (δεν είχα εγκαταλείψει την επίσημη πλευρά) και τώρα πια έχω βγάλει τα συμπεράσματά μου. Κάτι συμβαίνει. Κάτι δεν πάει καλά. Το μόνο ίσως που μου προκαλεί εντύπωση ακόμη, είναι και το πιο συνειδησιακά γιγάντιο! Το πώς, δηλαδή, μπόρεσαν κάποιοι να συντηρήσουν για τόσα χρόνια ένα τέτοιο λάθος ή ψέμα. Και φυσικά δεν εννοώ τους εξαπατημένους (που είναι η πλειοψηφία) αλλά αυτούς που κατασκεύασαν τα υποτιθέμενα τεστ για τον HIV (που ένας θεός ξέρει τι ακριβώς δείχνουν, πάντως την ύπαρξη ή την απουσία του HIV δεν τη δείχνουν) και όλη αυτή τη σειρά φαρμάκων που κυριολεκτικά σε σακατεύει!
Πρόσφατα δεν πήγα μακριά, προτίμησα να επισκεφτώ επίσημη ελληνική ιστοσελίδα (που εκπροσωπεί την επίσημη θεωρία) και να διαβάσω τις παρενέργειες των φαρμάκων. Ήταν πράγματι οι ίδιες με αυτές που είχα διαβάσει σε άλλες ιστοσελίδες. Τόσο σε αυτές που στηρίζουν την επίσημη άποψη όσο και σε αυτές που την αμφισβητούν. Συμφωνούν σε αυτό και οι δύο πλευρές, δε μπορώ να πω. Μόνο που οι μεν θεωρούν ότι η υποβάθμιση της ποιότητας ζωής και σταδιακά η καταστροφή της είναι για καλό ενώ οι δε θεωρούν απλώς ότι σε στέλνουν με μαθηματική ακρίβεια στα θυμαράκια άνευ λόγου και αιτίας εφόσον δεν έχουν υπάρξει ποτέ αποδείξεις ότι ο HIV προκαλεί AIDS άρα δεν είναι σίγουρο ότι πολεμάς αυτό που νομίζεις.

Μέσα σε όλα τα υπόλοιπα κατάλαβα ότι ο κόσμος (με όσους συζήτησα εγώ δηλαδή και είναι αρκετοί) δεν θέλει να του ταράξεις τα νερά σε αυτό το θέμα. Φοβάται και δεν θέλει να ξέρει τίποτα. Μπορεί να έχει ανησυχήσει πολλές φορές στη ζωή του μην έχει κολλήσει, μπορεί να στερείται ερωτικές σχέσεις, μπορεί να εξετάζεται που και που για να ξέρει που βρίσκεται, αλλά αν του πεις ότι ίσως και να μπορέσει να βρει τον δρόμο να ξεφύγει από όλο αυτό, δεν δέχεται κουβέντα.
Συγκεκριμένα, κοντινό πρόσωπο (οροθετικό) φίλου μου στον οποίο είχα μιλήσει για το θέμα, όταν ωθήθηκε να ρίξει μια ματιά στο θέμα εφόσον τον αφορούσε τόσο άμεσα απάντησε πως είναι τόσο φοβισμένος και πεπεισμένος ότι είναι άρρωστος που δε θέλει να ξέρει τίποτα! Αυτό κι αν είναι συγκλονιστικό!!
Πριν από λίγες ημέρες συνάντησα την κολλητή μου η οποία πρόσφατα έγινε μάνα. Συζητώντας λοιπόν διάφορα (εγω, εκείνη και ο άντρας της) μου είπε: «Σε ό,τι αφορά στο μέλλον του παιδιού φοβάμαι μόνο δύο πράγματα. Τα ναρκωτικά και το AIDS». Όταν της απάντησα ότι ως προς το πρώτο συμφωνώ απόλυτα και της εξήγησα τις ενστάσεις μου για το δεύτερο, με κοιτούσε σα να της έλεγα πως «είμαι η μετεμψύχωση της Μέριλιν Μονροε». Ο άντρας της αντέδρασε σα να το ήξερε γιατί είχε ενημερωθεί πολύ νωρίτερα από εμένα για όλα αυτά.
Μπορεί για τους εκπροσώπους της επίσημης θέσης η ύπαρξη 3.000 επιστημόνων που αμφισβητούν όλο αυτό παγκοσμίως, να είναι αμελητέα, όμως για μένα δεν είναι καθόλου. Για μένα κανένας τομέας της επιστήμης δεν είναι δόγμα και αλίμονο σε αυτούς που είναι μέσα της και λειτουργούν έτσι! Μάλλον όχι, αλίμονο σε μας που αφηνόμαστε στα χέρια τους.

Δεν θα ήθελα να δω τον κόσμο γύρω μου να πιστεύει εύκολα γιατί είναι σα να ζητάω να λειτουργήσει όπως λειτούργησε όταν εξαπλώθηκε αυτή η ιστορία (δεν ξεχνιέμαι, ήμουν και γω μέσα σε αυτούς). Δηλαδή μοιάζει σα να λέω ότι θα ήθελα για άλλη μια φορά να πιστέψει κάτι επειδή κάποιος το διαδίδει. Όμως το ζητούμενο δεν είναι αυτό. Το ζητούμενο είναι να αρχίσει να ανοίγει το μυαλό του και να ψάχνει. Αυτό. Μόνο αν αρχίσει να σκέφτεται θα σχηματίζει άποψη και θα νιώθει ελεύθερος να κρίνει.

Πριν από δύο μήνες, σε μια παρέα και μετά την προβολή του ντοκυμαντέρ “The other side of AIDS” το κλίμα ήταν ποικίλο. Κάποιος λοιπόν, ξέροντας τις απόψεις μου πια, με ρώτησε «Αν βρισκόσουν ή βρεθείς οροθετική, τι θα έκανες ή τι θα κάνεις;» του απάντησα πως με αυτά που ξέρω τώρα πια θα επιλέξω να τσεκάρω τι ισχύει και τι όχι στην πράξη πλέον. Αν ο HIV προκαλεί το AIDS θα περιμένω να νοσήσω και να πεθάνω έχοντας όμως ζήσει με αξιοπρέπεια όλα μου τα χρόνια ως φορέας. Αν όμως ακολουθήσω τις οδηγίες όλων αυτών που (ηθελημένα ή άθελά τους) εκπροσωπούν την επίσημη άποψη, τότε σίγουρα θα πεθάνω και μάλιστα έχοντας χάσει κάθε αξιοπρέπεια και κάθε δύναμη. Με άλλα λόγια, ΕΠΙΛΕΓΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ. Αν λοιπόν ισχύει η επίσημη θεωρία θα δικαιωθεί ενώ αν δεν ισχύει θα έχω σώσει τη ζωή μου.