Οι άγνωστοι φίλοι μας

Κάθε φορά που κλείνω το οπισθόφυλλο ενός βιβλίου σκέφτομαι πως γνώρισα ακόμη έναν άνθρωπο. Ίσως και περισσότερους απο έναν. Νιώθω σα να έχω κλείσει την πόρτα ενός αυστηρά προσωπικού χώρου που ανήκει σε κάποιον. Νιώθω σα να επιστρέφω απο μία επίσκεψη και μία φιλοξενία που έμοιαζε να διαρκεί πολύ.
Για να ανταποδώσω αυτή την εμπιστοσύνη κρατάω μέσα μου όλη την ένταση που έζησα για σα μια ανάμνηση.
Οι συγγραφείς είναι φίλοι μας. Παρόντες και απόντες. Πάντα ψάχνουν παρέα και την βρίσκουν με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Κι εμείς μοιάζουμε να τη θέλουμε με όποια συχνότητα. Μπορεί να μην τους αποζητούμε στην καθημερινότητά μας, αλλά επιλέγοντάς τους ρισκάρουμε όπως γίνεται και με τους ανθρώπους που μοιραζόμαστε τη ζωή μας.
Είναι μαγικό να μαθαίνουμε πως σκέφτονται οι άλλοι χωρίς την άμεση επαφή. Είναι εκστατικό να βρίσκουμε φωτογραφημένους τους εαυτούς μας στα γραφόμενά τους. Είναι σχεδόν τρομακτικό να βρίσκουμε απαντήσεις για θέματα που μας αγγίζουν αλλά έχουν καταπλακωθεί ή αναβληθεί μέσα μας.
Ένα είδος ανεκπλήρωτου έρωτα αναπτύσσεται ανάμεσά μας. Κάποιες φορές βρίσκουμε την αδελφή ψυχή μέσα απο τη γραφή τους και αυτομάτως αποκτούμε αυτό που λέμε "αγαπημένο συγγραφέα".
Κανένα βιβλίο δεν είναι άχρηστο, γιατί καμία ψυχή και καμία σκέψη δε μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι. Μπορεί να διαφέρει απο μυαλό σε μυαλό, από ψυχισμό σε ψυχισμό αλλά όλα έχουν μια εκθαμβωτική παρουσία για τον καθένα μας.
Την πρώτη φορά που διάβασα Kafka ένιωθα να κουράζομαι.Μου δημιουργούσε ένα κλίμα ασφυκτικό.Επέμεινα όμως γιατί κάτι δε με άφηνε να τον αφήσω.Όσο προχωρούσε η ανάγνωση τόσο ένιωθα να παραδέχομαι γιατί μου δημιουργούσε αυτή την αίσθηση της φυγής απο τον προσωπικό του χώρο. Παραδέχτηκα ότι την συνεχή μοναξιά που περιέγραφε, την ένιωθα κι εγω. Μετά απο αυτό τον λάτρεψα και διάβασα και άλλα έργα του.
Γι αυτό λέω ότι οι συγγραφείς είναι φίλοι μας.Γιατί μας λένε αλήθειες όπως θα μας πούνε οι καθημερινοί φίλοι μας. Μας κάνουν να μην ξεχνάμε την υπόστασή μας, μας κάνουν να θυμόμαστε πως ο λόγος και η γραφή είναι μια συναισθηματική συναλλαγή που είναι δύσκολα συγκρίσιμη.
Να διαβάσει μπορεί μόνον αυτός που νιώθει. Αυτός που ενσωματώνεται. Αυτός που πονάει, ιδρώνει, αμφιβάλλει,πεινάει, αυτοκαταστρέφεται, αδικεί, ερωτεύεται, παθιάζεται, καταπιέζεται, αντιδρά, επαναστατεί, φοβάται και ονειρεύεται.Πολλές φορές παίρνει ιδέες για να συνεχίσει. Κρέμεται απο τις σελίδες και φυτεύει μέσα του τις λέξεις. Αιωρείται αμήχανος πάνω απο πρόσωπα και καταστάσεις που μπορεί να μοιάζουν πολύ με τη ζωή του.
Διαβάζοντας ένα βιβλίο νιώθεις μικρός. Νιώθεις άδειο χαρτί. Δεν έχεις μνήμες μέχρι που αναδύονται μέσα απο τις λέξεις. Ένας μυστήριος τρόπος για να σε πλησιάσει κάποιος. Σχεδόν ανεξήγητος πολλές φορές.
Λένε ότι οι συγγραφείς είναι αυτοκαταστροφικοί, μανιοκαταθλιπτικοί και έχουν μικρότερο μέσο όρο ζωής απο τους μη συγγραφείς. Ακόμη κι έτσι να είναι, για άλλη μια φορά κάποιος άλλος πρέπει να θυσιαστεί ώστε να υπάρξει δρόμος για τους υπόλοιπους.