Το YouTube είναι κανονική μηχανή του χρόνου.
Μόλις είδα τη διαφήμιση του Campari που παιζόταν κάπου μέσα στη δεκαετία του '80.Ήμουν παιδί (περίπου 6-7 χρονων αν δεν κάνω λάθος) όταν κάθε φορά που εμφανιζόταν αυτο το σποτάκι, άφηνα ό,τι κι αν έκανα εκείνη τη στιγμή για να το δω.Μάλλον, όχι τόσο για να το δω όσο για να το ακούσω.Δεν ήξερα γιατί με τραβούσε το άκουσμα του "Total Eclipse" που συνόδευε τη διαφήμιση. Ίσως το ροκ στοιχείο που άρχισε να μεγαλώνει μαζί μου ή εκείνη η μοναδική φωνή που ηχούσε σε όλο το σπίτι.
Πολλά χρόνια μετά, έχοντας περαστικά το ρυθμό και τη σύνθεση αυτού του τραγουδιού, το άκουσα τυχαία στον νυν Δίεση 101,3. Μόνο που εκείνη την ευκαιρία δεν θα την άφηνα να πάει χαμένη.Αρκετά ψαγμένη με το κλασικό ροκ και το new wave σίγουρα θα ήταν πιο εύκολο για μένα να βρω ποιος ευθύνεται γι αυτή τη φωνή που δεν περνάει απαρατήρητη.
Φυσικά, έπαθα πλάκα όταν ανακάλυψα ότι η φωνή δεν ανηκε σε γυναίκα και ότι και τις δύο φωνές στο τραγούδι τις έκανε το ίδιο πρόσωπο. Ένα ασπρόμαυρο ανθρωπάκι με έντονο ασπρόμαυρο make up και παρουσία που θυμίζει κάτι απο την τέχνη του kabuki.Ένας underground καλλιτέχνης με φωνή τενόρου αλλά με πάθος να αξιοποιήσει το φαλσέτο.Αυτό έκανε κι έπιασε.Έπιασε όχι εμπορικά, αλλά ουσιαστικά. Ποιος νοιαζόταν και ποιος νοιάζεται για τα φρικιά των 70's και 80's. Έτσι πίστευαν και οι φανατικοί οπαδοί του περιθωριακού μη εμπορικού new wave θεάτρου στα μέσα των 70's ώσπου μαρμαρωσανε στο άκουσμα της aria Samson and Delilah απο τις χορδές του Klaus Sperber (Nomi).
Ασήμαντος, φτωχός, ντροπαλός, σοβαρός, σχεδόν ανύπαρκτος, συναισθηματικός και μόνος, εκπληκτικός ζαχαροπλάστης με ένα χαμόγελο που κοιτάζοντάς το έστω και σε dvd σε κάνει να χαμογελάς χωρίς να το καταλαβαίνεις.
Μόλις είδα τη διαφήμιση του Campari που παιζόταν κάπου μέσα στη δεκαετία του '80.Ήμουν παιδί (περίπου 6-7 χρονων αν δεν κάνω λάθος) όταν κάθε φορά που εμφανιζόταν αυτο το σποτάκι, άφηνα ό,τι κι αν έκανα εκείνη τη στιγμή για να το δω.Μάλλον, όχι τόσο για να το δω όσο για να το ακούσω.Δεν ήξερα γιατί με τραβούσε το άκουσμα του "Total Eclipse" που συνόδευε τη διαφήμιση. Ίσως το ροκ στοιχείο που άρχισε να μεγαλώνει μαζί μου ή εκείνη η μοναδική φωνή που ηχούσε σε όλο το σπίτι.
Πολλά χρόνια μετά, έχοντας περαστικά το ρυθμό και τη σύνθεση αυτού του τραγουδιού, το άκουσα τυχαία στον νυν Δίεση 101,3. Μόνο που εκείνη την ευκαιρία δεν θα την άφηνα να πάει χαμένη.Αρκετά ψαγμένη με το κλασικό ροκ και το new wave σίγουρα θα ήταν πιο εύκολο για μένα να βρω ποιος ευθύνεται γι αυτή τη φωνή που δεν περνάει απαρατήρητη.
Φυσικά, έπαθα πλάκα όταν ανακάλυψα ότι η φωνή δεν ανηκε σε γυναίκα και ότι και τις δύο φωνές στο τραγούδι τις έκανε το ίδιο πρόσωπο. Ένα ασπρόμαυρο ανθρωπάκι με έντονο ασπρόμαυρο make up και παρουσία που θυμίζει κάτι απο την τέχνη του kabuki.Ένας underground καλλιτέχνης με φωνή τενόρου αλλά με πάθος να αξιοποιήσει το φαλσέτο.Αυτό έκανε κι έπιασε.Έπιασε όχι εμπορικά, αλλά ουσιαστικά. Ποιος νοιαζόταν και ποιος νοιάζεται για τα φρικιά των 70's και 80's. Έτσι πίστευαν και οι φανατικοί οπαδοί του περιθωριακού μη εμπορικού new wave θεάτρου στα μέσα των 70's ώσπου μαρμαρωσανε στο άκουσμα της aria Samson and Delilah απο τις χορδές του Klaus Sperber (Nomi).
Ασήμαντος, φτωχός, ντροπαλός, σοβαρός, σχεδόν ανύπαρκτος, συναισθηματικός και μόνος, εκπληκτικός ζαχαροπλάστης με ένα χαμόγελο που κοιτάζοντάς το έστω και σε dvd σε κάνει να χαμογελάς χωρίς να το καταλαβαίνεις.
Μόλις αντικρύζεις για πρώτη φωρά φωτογραφία του, μάλλον τρομάζεις.Ίσως να τον δεις και στον ύπνο σου...κάτι σαν θρίλερ. Όταν όμως τον αγγίξεις διαστακτικά ακούγοντας αυτή την τόσο διαφορετική φωνή, αισθάνεσαι σα να έχει βγει απο μέσα σου.
Έτσι έγινε ο Nomi φίλος μου. Ο παλιός γνώριμος, έγινε καλός φίλος.
Φυσικά δεν έχασα άλλο χρόνο και κατέβασα αρκετά τραγούδια του αλλά αγόρασα και γνήσιο album του. Τραγούδια γεμάτα φορτίο, παιδικά, απλά, ώριμα, σοβαρά, παιχνιδιάρικα με αυτό το μοναδικό σαρκαστικό στυλ της φωνής του.Δεν γίνεται να μην ανατριχιάσεις τουλάχιστο μία φορά στη ζωή σου ακούγοντάς τον.
Ο Nomi πέθανε το 1983 απο το λεγόμενο AIDS.Δεν πρόλαβε να γίνει γνωστός, δεν πρόλαβε να γίνει εμπορικός.Σε αντίθεση με τα κλισε, θα πω κρίμα.Κρίμα που υπάρχει τόσο περιορισμένο υλικό απο μια τέτοια φωνή.
Ο σκηνοθέτης Andrew Horn όμως ένιωσε να θέλει να μας δώσει κι άλλα γι αυτό έκανε και την ταινία-ντοκυμαντερ για τη ζωή του Klaus, "The Nomi Song". Μιλούν όσοι τον γνώρισαν και τον έζησαν μέχρι το τέλος. Ο καλος μου φίλος Μάνος ξέροντας τον θαυμασμό μου για αυτό το πλάσμα, μου έκανε δώρο πολύ πρόσφατα το DVD και με μεγάλη χαρά και συγκίνηση έμαθα για την φαντασία που γινόταν απο το τίποτε πραγματικότητα και για τη λατρεία της δημιουργίας τόσο απο τον ίδιο τον Klaus αλλά και τους φίλους του.
Αυτό που με στενοχώρησε και με πίκρανε ήταν ότι ελάχιστοι απο όλους αυτούς που έζησαν τον Klaus, του στάθηκαν τις τελευταίες του στιγμές.Το παραδέχτηκαν ανοιχτά.Απο φόβο κυρίως δεν ήθελαν να τον δουνε τις τελευταίες μέρες της ζωής του στο νοσοκομείο.Φόβο για την αρρώστια, φόβο για το επερχόμενο τέλος.
Ding Dong!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου