Ποιανού είμαστε εμείς;

Πριν απο μερικά λεπτά η δημοσιογράφος Μαρία Σπυράκη (η απλότητα και ο τρόπος έκφρασης της οποίας, μου την κάνουν ιδιαίτερα συμπαθή) ρώτησε ευθέως κάποιον εκπρόσωπο της πυροσβεστικής αν έχουμε και τώρα την ίδια οργάνωση που είχαμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες.Φυσικά η αρχική απάντηση ήταν "ναι, την ίδια έχουμε", όμως επειδή κάνενας απο εμάς δεν είναι χαζός (ανεξαρτήτως αν δίνουμε δικαίως περισσότερη βαρύτητα σε άλλα καθημερινά βιώσιμα προβλήματα), η κα Σπυράκη ξαναδιατύπωσε την ερώτηση με λίγο πιο "μη μας δουλεύετε στα μούτρα μας" τρόπο.Η απάντηση του εκπροσώπου της πυροσβεστικής ήταν "θα προτιμούσα να μην σας απαντήσω" ή κάπως έτσι τέλος πάντων.
Εντάξει, δε φταίει κι ο άνθρωπος.Μήπως αυτός τα κανονίζει όλα;!Απλά ξύπνησε μέσα μου το παράπονο που είχα μετά το τέλος των ολυμπιακών αγώνων.Το παράπονο που σχετίζεται με την αθόρυβη έκρηξη της σαπουνόφουσκας του καθωσπρεπισμού.
Τότε όλα τα ετοιμάσαμε στην τρίχα!Ακόμη και τα λάθη (διότι όποιος δουλεύει κάνει λάθη) μπροστά στα μεγαλουργήματα που καταφέραμε, ήταν ασήμαντα.Δείξαμε το πνεύμα συνεργασίας μας, τη φροντίδα, την ευγένεια, την οργανωτικότητα, την σοβαρότητα, την ευφυΐα, τη δημιουργικότητα, την προθυμία και τη διάθεση να λύσουμε τα πάντα. Μετά τη λήξη των αγώνων έληξαν και όλα αυτά.
Και μια που διανύουμε δύσκολες μέρες με το να καίγονται τόσα μέρη, σκέφτομαι, αν γινότανε ένα τετοιο σκηνικό τότε, ποια θα ήταν η εξέλιξη;Θα επιτρέπαμε να συμβεί κάτι τέτοιο;Τι παραπάνω είχαμε τότε που δεν έχουμε τώρα;
Προσωπικά, νιώθω προσβεβλημένη ως ελληνίδα και ως άνθρωπος. Νιώθω να μην αξίζω, μέσα στη χώρα όπου ζω και προσφέρω, αυτά που αξίζουν οι περιοδικοί επισκέπτες της.
Δεν έχω την τάση να τα μηδενίζω όλα, όμως, μερικά πράγματα με έχουν κάνει να πιστεύω πως δεν ανήκω εδώ, χωρίς όμως να ξέρω που ανήκω.