"Και βέβαια δε σας αφορά" Αλεξάνδρα Αθηναίου, εκδόσεις Οξύ

Δεύτερη οροθετική που θέλει να σπάσει τη σιωπή για ένα θέμα που για κανέναν δεν υπάρχει μέχρι να βρεθεί μπροστά του με κάποιο τρόπο. Δεύτερη οροθετική που επιλέγει το δρόμο της καταγραφής συναισθημάτων και βιωμάτων με σκοπό να μας δείξει ότι πρέπει να θυμόμαστε και αυτό που είτε έχει δόσεις αλήθειας ή ψεμάτων, μπορεί να μας αλλάξει για πάντα τη ζωή.

Η συγγραφέας αφηγείται τη ζωή της ως ένα σημαντικό σημείο. Δε σε γεμίζει περιττά λόγια δύσκολα διατυπωμένα, ούτε επιμένει σε σημεία που μάλλον θεωρούνται λιγότερης σημασίας μπροστά στην αγωνία για τον χαμό ενός μωρού, για τον χαμό του αλλά και για το στίγμα της αρρώστιας.

Είναι μια γυναίκα που τη θαυμάζεις για τον ίδιο λόγο που θαυμάζεις τη Μαρία Παπαγιαννίδου. Για τη δύναμη, την τόλμη, για τον τρόπο που υποτάσσουν τη ζωή με τη δύναμή τους, όχι εύκολα αλλά οριστικά.

Πέρα απο την προσωπική της ιστορία, στέκεται και σε σημεία παραπληροφόρησης σχετικά με το AIDS. Δηλαδή τελικά για το πόσο καλο κάνουν τα φάρμακα που πλασάρονται ως πανάκεια αλλά και για το πόσο κινδυνεύουν οι αποκλειστικά ετεροφυλόφιλοι άνδρες απο τις γυναίκες φορείς (αν δεχτούμε ότι υπάρχει ο HIV, είναι μεταδιδόμενος και προκαλεί AIDS).

Επίσης τονίζει σε σημεία πως τελικά ο κόσμος είναι ανημέρωτος και αδιάφορος για τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα παρόλο που το σεξ και η συλλογή εμπειριών είναι απο τα θέματα που έχει συχνότερα στο νου του.Όλοι περιμένουμε να μας προστατέψουν οι άλλοι και όχι εμείς οι ίδιοι τους εαυτούς μας.

Πατάει πολλά κουμπιά στις συνειδήσεις με τα λόγια της. Δεν τρομοκρατεί, δεν απειλεί, δεν κινδυνολογεί.Απλά ζητάει. Ζητάει να ανοίξουμε τα αυτιά, τα μάτια και το μυαλό μας όχι μόνο απέναντι στο θέμα του AIDS, αλλά απέναντι σε όλα τα δήθεν που καμιά φορά έχουν περισσότερη αξία για εμάς, απο ό,τι τελικά μας κάνει απλώς να είμαστε άνθρωποι και όχι μηχανές ή θεοί.

Ρεκβιεμ για ένα όνειρο

Το όνομα αυτής της ταινίας κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι γι αυτό που πραγματεύεται. Πολύ εύστοχος για μία τόσο σκληρή πραγματικότητα. Αυτό μου ήρθε στο μυαλό βλέποντας "το κουτί της Πανδώρας" του Κώστα Βαξεβάνη με θέμα την κοκαΐνη.
Είναι πράγματι ένα ναρκωτικό απενοχοποιημένο εφόσον εγκρίνεται απο τα μεγάλα, φωτεινά και λουσάτα σαλόνια. Είναι κάτι ανύπαρκτο. Κάτι που δεν έχει νόημα να συζητιέται πουθενά γιατί δεν σε καταστέλει, ίσα ίσα που σε ανεβάζει και σε απελευθερώνει απο τα κολλήματά σου. Σε βγάζει απο τα ηθικά σου διλήμματα γιατί προφανώς δεν έχεις τη δύναμη να τα καταρρίψεις όταν στο σώμα σου κυλά καθαρό το αίμα σου χωρίς πρόσθετα χημικά. Σε κάνει να νιώθεις ευτυχία γιατί δεν έχεις τη δύναμη και την τόλμη να τη διεκδικήσεις απο την φυσική πηγή της, απο τους ανθρώπους και τη ζωή στο σύνολό της. Σε κάνει να βλέπεις με αισιοδοξία τα πράγματα του αύριο ενω η συμπεριφορά σου και η εμμονή σου στο τριπάρισμα κάθε άλλο παρά θέληση να ζήσεις το αύριο, δείχνει.
Το ζήτημα των ναρκωτικών είναι ατέρμονο και πάντα άλυτο. Κι έτσι θα παραμείνει. Με τις ευλογίες όλων μας συμβαίνει και αυτό. Αλλοι συμμετέχουν με την αδιαφορία τους και άλλοι πιο ενεργά με τις δραστηριότητές τους.
Επειδή όμως αλλα θέματα είναι πιο σημαντικά για εμάς (ή τουλάχιστον έτσι θεωρούμε) μπορεί ο καθένας να ταξιδεύει μόνος του και με τον τρόπο του.

Η εκκλησία ξαναχτυπά!

Για δεύτερη φορά μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα είδα στην οθόνη μου έναν παπα που διαφήμιζε το τέλος του κόσμου το 2014. Ήταν τόσο πεπεισμένος ότι έτσι θα γίνει που ουσιαστικά μας προέτρεπε να ασκηθούμε πνευματικά ώστε να αντισταθούμε στα δεινά που θα έρθουν. Στους διαβόλους και τριβόλους (και τετραβόλους μπορω να πω) που θα μας βασανίζουν και θα μας τραβάνε στην κόλαση το υπόλοιπο της μετα θάνατον ζωής μας!
Η τρομοκρατία μασκαρεμένη και κρυμένη πίσω απο ράσα και γένια δηλαδή!Εντάξει, δε νομίζω να υπάρχει πολύς κόσμος που να πιστεψε τον συγκεκριμένο άνθρωπο αλλά σκέφτομαι πως υπάρχουν χιλιάδες άλλοι που τον πιστεύουνε και ζούνε πάντα με την αγωνία και τη ματαιότητα για ό,τι κάνουν καθημερινά. Είναι ανθρώπινο αυτό; Είναι δίκαιο αυτό;
Θυμαμαι, εν όψει της αλλαγής χιλιετίας, τότε που οργίαζαν οι φήμες για τη δευτέρα παρουσία, η θρησκόληπτη και θεοφοβούμενη μητέρα της κολλητής μου είχε πεθάνει απο την αγωνία.Και είμαι σίγουρη πως υπήρξαν πολλοι ακόμη με την ίδια αγωνία.
Υποτίθεται πως η εκκλησία είναι η γαλήνη, ότι αγκαλιάζει και λυτρώνει τους βασανισμένους, τους φοβισμένους και τους ανθρώπους που χουν περάσει άσχημες στιγμές. Τώρα έρχεται να τους απειλήσει για άλλη μια φορά και να τους φοβίσει.
Για άλλη μια φορά λοιπόν φήμες για τη δευτέρα παρουσία. Το δις εξαμαρτείν όμως...

"Η διαφορά μεταξύ ενός τρελού και του Dali είναι ότι ο Dali δεν είναι τρελός..."

...έλεγε ο αγαπημένος μου ζωγράφος.'Η καλύτερα, ο αγαπημένος μου απεικονιστής της ελπίδας, της δύναμης, της φύσης, της καταστροφής, της αγωνίας, της ειρωνίας, της ομορφιάς, του ιδανικού και του βαθύτερου συναισθήματος.

Δεν χρειάστηκε να δω πολλά έργα του για να δεθώ με το υπερ-ταλέντο που μας προσφέρει τέτοια ζωή στα μάτια και στο μυαλό. Αρκεί που είδα τη μεταμόρφωση του νάρκισσου.

Αμέσως έγινε ο μοναδικός για μένα.Μέχρι που είδα ένα φιλμάκι για τη ζωή του και κατάλαβα πως ήταν και ο ίδιος πολύ νάρκισσος. Ένας παθιασμένος άνθρωπος που δεν κρυβόταν, δε ντρεπόταν και δεν πουλούσε τη στημένη τρέλα που επιβάλεται να έχει ένας καλλιτέχνης. Συναισθηματικά εξαρτημένος απο μία γυναίκα που αποτέλεσε τον άξονα της ζωής και του έργου του αλλά και βαθιά ανήσυχος για τις εξελίξεις στον κόσμο και στην πατρίδα του.

Νομίζω πως δικαιώθηκα μαθαίνοντας πράγματα για εκείνον. Έτσι τον υποψιαζόμουν και μου αρέσει που έτσι φαίνεται ότι ήταν. Ένας απλός άνθρωπος που γεννήθηκε για να ζήσει και μετά το θάνατό του.

Mpacallica Kill the Mall

Χτες συνάντησα τον καλό φίλο και συνάδελφο μου Μάνο. Ο Μάνος είναι απο τα πιο ευφυή άτομα που χω συναντήσει στην εως τώρα ζωή μου. Προσωπικά, το κοφτερό μυαλό το ξεχωρίζω μέσα απο το χιούμορ,την άνεση της λογοπλασίας και την ευκολία του παιχνιδιού με τις λέξεις.

Χτες λοιπόν, ο Μάνος φορούσε μια μπλούζα μαύρη που υπήρχε τυπωμένο το όνομα των Metallica με τη γνωστή γραμματοσειρά που συνήθως συναντάμε στις μπλούζες των fan. Με την πρώτη ματιά στη μπλούζα νομιζε κανείς ότι αυτό που γράφει είναι "Metallica Kill them all" (το kill them all είναι τίτλος album). Όμως αν το πρόσεχες καλύτερα διάβαζες

Mpacallica

Kill the mall

Θα γελάω για χρόνια!!!

Εκκλησία <> Πιστη <> Παπαδαριό

Τώρα τελευταία βλέπω ότι όλο και περισσότερο σημειώνονται κινήσεις αντίδρασης στο καθεστώς αγιασμών και ευλογιών (σε ορκωμοσίες κλπ) οι οποίες είναι είτε συλλογικές είτε ατομικές.

Όσο μεγαλώνω με πιάνει κάτι πολύ αντιδραστικό και επαναστατικό. Όχι με την έννοια της προκλητικής συμπεριφοράς, αλλά με την άνετη και ελέυθερη έκφραση των απόψεων μου και των θέσεών μου για κάποιο θέμα.

Συχνά στις παρέες γίνονται συζητήσεις που μπορεί να θεωρούνται κλισέ ή χιλιομασημένες ή αδιέξοδες ή οτιδήποτε άλλο βγάζει μια ματαιότητα. Πράγμα απαράδεκτο για μένα αφου η κουβέντες δεν γίνονται πάντα για να βρεθεί μια λύση (εντός ή εκτός εισαγωγικών).

Η θρησκεία λοιπόν αποτελεί all time classic θέμα για συζήτηση. Άλλωστε πως θα μπορούσε να είναι αλλιώς απο τη στιγμή που η θρησκεία βρίσκεται εμφανώς ή μη σε ό,τι κάνουμε. Δηλώνει την παρουσία της με την ελπίδα, με τη δύναμη, με την πίστη σε κάτι, με την ενοχικότητα που καλλιεργεί, με τον συνεχή ψυχολογικό εκβιασμό που δημιουργεί και με την τύφλωση που προκαλεί ώστε να μη μπορεί να δει και άλλες πραγματικότητες.

Κάποια στιγμή αυτός ο εξαναγκασμός πρέπει να λήξει. Σέβομαι απόλυτα τους ανθρώπους που βρίσκουν δύναμη στη θρησκεία (απο φόβο ή απο πραγματική πίστη, αυτό δε με αφορά) και νιώθουν καλά μέσα απο αυτό. Ο σύζυγός μου είναι ακριβώς έτσι. Εγω είμαι ακριβώς αλλιώς. Δεν έχω πρόβλημα με τις εικόνες που έχει βάλει στους τοίχους, με τη συλλογή σταυρών που έχει σε μια άκρη (αποκτήματα απο ταξίδια στο εσωτερικό και στο εξωτερικό). Εντάξει, το βλέπω σαν τέχνη και όχι για να νιώσω καλύτερα, αλλά επειδή η διάσταση της τέχνης υπάρχει παντού νομίζω. Σε τελική ανάλυση, δε με επηρεάζει πουθενά στην καθημερινότητα η ύπαρξη ή η απουσία οποιουδήποτε θρησκευτικού συμβόλου.

Θεωρώ πως ίσως για την ισορροπία των πραγμάτων αλλά και ως αντίλογος είναι καλό που υπάρχουν και οι θρησκείες και οι α-θρησκείες. Πρέπει να υπάρχουν και οι δύο διαστάσεις για να μπορεί ο καθένας να ψάξει και να καταλήξει σε αυτό που τον καλύπτει.

Το βιβλίο που διδάσκεται αυτή τη στιγμή στο λύκειο φέρει έναν τίτλο περι "χριστιανικής ηθικής".Ευτυχώς όλο και περισσότεροι συνάδελφοι είναι της άποψης ότι τελικά η ηθική δεν είναι μία (δηλαδή η χριστιανική) και ότι θα έπρεπε η ύλη του βιβλίου να είναι πιο ουδέτερη.

Για τους παπάδες δε θα ήθελα να ανοίξω το βοθρόστομα που διαθέτω όταν θέλω.Άστο καλύτερα. Πάντως δεν ξεχνώ ότι όπως σε όλα έτσι και σε αυτούς υπάρχουν εξαιρέσεις. Μόνο που σε αυτούς η ομάδα που αποτελεί την εξαίρεση είναι οι καλοί και πραγματικά άγιοι άνθρωποι. Οι υπόλοιποι είναι άνθρωποι που η ελληνική γλώσσα αν και πάμπλουτη, είναι λίγη για να τους χαρακτηρίσει αρνητικά.Γιατί για θετικά, δεν το συζητάμε!

Ίσως πρέπει και σε αυτό να προχωρήσουμε ένα βήμα μπροστά κάποτε...

Τι είχες Γιάννη...;

Εγω θα το πω κάπως αλλιώς. Τι δεν είχες πάντα σχολείο της επαρχίας; Προσωπικό, είναι η απάντηση!
Λοιπόν, τώρα που ορκίστηκε η νέα κυβέρνηση, μπουγελώσανε τον Βενιζέλο, πλακώνονται στα κανάλια για τον Γιώργο και τον Βενιζέλο θάφτηκε η φωνούλα (διότι περί φωνούλας πρόκειται) που ηχεί κάθε 11η Σεπτεμβρίου άντε και 12η σε περίπτωση που δεν υπάρχει πλούσια ειδησεογραφία. Τι γίνεται με τα βιβλία και με το εκπαιδευτικό προσωπικό στα σχολεία. Μέγα θέμα.
Επειδή λοιπόν τα ζω εκ των έσω, μιας και είμαι εκπαιδευτικός σε επαρχιακό σχολείο της δευτεροβάθμιας, νιώθω πως για άλλη μια φορά πρέπει να το δεχτώ σαν φυσιολογικό και λογικό και να κάνω υπομονή. Εντάξει, ας κάνω υπομονή.Χρειάζεται σε πολλά στη ζωή. Όμως η υπομονή αυτή δεν κρατάει λίγο.
Βγαίνουν και μιλούν ότι υπάρχει προσωπικό στα σχολεία.Για ποια σχολεία μιλάνε; Της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και των μεγάλων αστικών κέντρων;Αυτή είναι η Ελλάδα δηλαδή;
Στο συγκεκριμένο σχολείο όλα τα χρόνια που βρίσκομαι εδω (αλλά και τα προηγούμενα), πάντα υπήρχαν ελλείψεις προσωπικού μέχρι το τέλος της χρονιάς. Η καλύτερη περίπτωση είναι να μη γίνονται κάποια μαθήματα το πρώτο τετράμηνο και να γίνονται μόνο το δεύτερο.
Κανείς απο τους δημοσιογράφους δεν ασχολείται με αυτό όταν περάσει η 12η Σεπτεμβρίου. Κανείς δεν κάνει μια γύρα στα σχολεία της επαρχίας να δει αν υπάρχει προσωπικό που επαρκεί να καλύψει ανάγκες.
Έτσι, τα παιδιά μας αναγκάζονται να φεύγουν σε αστικά κέντρα προκειμένου να πάνε σε άλλα σχολεία με πληρότητα σε εκπαιδευτικό προσωπικό.
Και αυτή είναι η παιδεία μας...

Οι άγνωστοι φίλοι μας

Κάθε φορά που κλείνω το οπισθόφυλλο ενός βιβλίου σκέφτομαι πως γνώρισα ακόμη έναν άνθρωπο. Ίσως και περισσότερους απο έναν. Νιώθω σα να έχω κλείσει την πόρτα ενός αυστηρά προσωπικού χώρου που ανήκει σε κάποιον. Νιώθω σα να επιστρέφω απο μία επίσκεψη και μία φιλοξενία που έμοιαζε να διαρκεί πολύ.
Για να ανταποδώσω αυτή την εμπιστοσύνη κρατάω μέσα μου όλη την ένταση που έζησα για σα μια ανάμνηση.
Οι συγγραφείς είναι φίλοι μας. Παρόντες και απόντες. Πάντα ψάχνουν παρέα και την βρίσκουν με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Κι εμείς μοιάζουμε να τη θέλουμε με όποια συχνότητα. Μπορεί να μην τους αποζητούμε στην καθημερινότητά μας, αλλά επιλέγοντάς τους ρισκάρουμε όπως γίνεται και με τους ανθρώπους που μοιραζόμαστε τη ζωή μας.
Είναι μαγικό να μαθαίνουμε πως σκέφτονται οι άλλοι χωρίς την άμεση επαφή. Είναι εκστατικό να βρίσκουμε φωτογραφημένους τους εαυτούς μας στα γραφόμενά τους. Είναι σχεδόν τρομακτικό να βρίσκουμε απαντήσεις για θέματα που μας αγγίζουν αλλά έχουν καταπλακωθεί ή αναβληθεί μέσα μας.
Ένα είδος ανεκπλήρωτου έρωτα αναπτύσσεται ανάμεσά μας. Κάποιες φορές βρίσκουμε την αδελφή ψυχή μέσα απο τη γραφή τους και αυτομάτως αποκτούμε αυτό που λέμε "αγαπημένο συγγραφέα".
Κανένα βιβλίο δεν είναι άχρηστο, γιατί καμία ψυχή και καμία σκέψη δε μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι. Μπορεί να διαφέρει απο μυαλό σε μυαλό, από ψυχισμό σε ψυχισμό αλλά όλα έχουν μια εκθαμβωτική παρουσία για τον καθένα μας.
Την πρώτη φορά που διάβασα Kafka ένιωθα να κουράζομαι.Μου δημιουργούσε ένα κλίμα ασφυκτικό.Επέμεινα όμως γιατί κάτι δε με άφηνε να τον αφήσω.Όσο προχωρούσε η ανάγνωση τόσο ένιωθα να παραδέχομαι γιατί μου δημιουργούσε αυτή την αίσθηση της φυγής απο τον προσωπικό του χώρο. Παραδέχτηκα ότι την συνεχή μοναξιά που περιέγραφε, την ένιωθα κι εγω. Μετά απο αυτό τον λάτρεψα και διάβασα και άλλα έργα του.
Γι αυτό λέω ότι οι συγγραφείς είναι φίλοι μας.Γιατί μας λένε αλήθειες όπως θα μας πούνε οι καθημερινοί φίλοι μας. Μας κάνουν να μην ξεχνάμε την υπόστασή μας, μας κάνουν να θυμόμαστε πως ο λόγος και η γραφή είναι μια συναισθηματική συναλλαγή που είναι δύσκολα συγκρίσιμη.
Να διαβάσει μπορεί μόνον αυτός που νιώθει. Αυτός που ενσωματώνεται. Αυτός που πονάει, ιδρώνει, αμφιβάλλει,πεινάει, αυτοκαταστρέφεται, αδικεί, ερωτεύεται, παθιάζεται, καταπιέζεται, αντιδρά, επαναστατεί, φοβάται και ονειρεύεται.Πολλές φορές παίρνει ιδέες για να συνεχίσει. Κρέμεται απο τις σελίδες και φυτεύει μέσα του τις λέξεις. Αιωρείται αμήχανος πάνω απο πρόσωπα και καταστάσεις που μπορεί να μοιάζουν πολύ με τη ζωή του.
Διαβάζοντας ένα βιβλίο νιώθεις μικρός. Νιώθεις άδειο χαρτί. Δεν έχεις μνήμες μέχρι που αναδύονται μέσα απο τις λέξεις. Ένας μυστήριος τρόπος για να σε πλησιάσει κάποιος. Σχεδόν ανεξήγητος πολλές φορές.
Λένε ότι οι συγγραφείς είναι αυτοκαταστροφικοί, μανιοκαταθλιπτικοί και έχουν μικρότερο μέσο όρο ζωής απο τους μη συγγραφείς. Ακόμη κι έτσι να είναι, για άλλη μια φορά κάποιος άλλος πρέπει να θυσιαστεί ώστε να υπάρξει δρόμος για τους υπόλοιπους.

Πόσο θετικοί είμαστε;

Από τότε που άρχισα να καταλαβαίνω ακριβώς τι θα πει «αναπτύσσω προσωπικότητα», προσπάθησα να αντιλαμβάνομαι κατά πόσο έχω ανοιχτό μυαλό και κατά πόσο οι προβληματισμοί μου έχουν να κάνουν περισσότερο με μένα την ίδια και κατά πόσο με θέματα που αφορούν περισσότερο άλλους. Όσο περνάει ο καιρός αντιλαμβάνομαι ότι υποστηρίζω τη σχετικότητα ανάμεσα στα θέματα (σημαντικά ή λιγότερο σημαντικά) και πλέον δεν προσπαθώ πολύ για να αφήσω χώρο στο μυαλό μου να δεχτεί πολλές και διαφορετικές απόψεις. Νομίζω πως αυτό βοηθάει στην κρίση. Όχι την καλή, ούτε στην κακή. Απλά στην κρίση. Να μπορώ να παιδεύω και να εκπαιδεύω το μυαλό μου και να αποφασίζω τι είναι καλύτερο για εμένα αποκλειστικά (σαφώς εξαιρούνται θέματα που αφορούν το αντικειμενικό καλό και κακό).

Τους τελευταίους 8 μήνες ένα ασυνήθιστο θέμα έχει τραβήξει την προσοχή μου και την ανησυχία μου. Δεν είναι καθημερινό (για κάποιους άλλους όμως είναι), δεν είναι θέμα επιβίωσης (για κάποιους άλλους είναι όμως) και συνήθως δεν αποτελεί θέμα ημερήσιας διάταξης (για κάποιους άλλους όμως αποτελεί).
Πρόκειται για την διατάραξη των υδάτων του AIDS. Το λέω έτσι γιατί νομίζω πως προς το παρόν σε γενική κλίμακα, πρόκειται απλώς για διατάραξη που τραβάει την προσοχή.
Όταν ανακάλυψα την ύπαρξη της Μαρίας Παπαγιαννίδου-Σεν Πιερ και τον ιδιαίτερο λόγο για τον οποίο έφτασε η παρουσία της μέσω του έντυπου τύπου, στα μάτια και τα αφτιά μου, κατάλαβα ότι δεν ήθελα να το αφήσω να ξεχαστεί. Με χιλιάδες πισινές και με διάθεση «σου την έχω στημένη για να σε αμφισβητήσω» άρχισα να ψάχνω όλα όσα ΜΕ-ΤΕ-ΦΕ-ΡΕ από τις πληροφορίες που είχε συλλέξει η ίδια από καιρό. Τώρα θα μου πεις, «άλλη δουλειά δεν είχες να κάνεις εσύ και έψαχνες για το AIDS;».Είχα και έχω αρκετές δουλειές, όμως, απ’ ό,τι φαίνεται μου βγήκε ένα «παιδικό τραύμα» στην επιφάνεια. Ήμουν αρκετά παιδί όταν ξέσπασε η ιστορία με το AIDS και θυμάμαι τόσο έντονα τον τρόμο που νιώθαμε κι ας μην υπήρχε περίπτωση (τουλάχιστο με τη θέλησή μας) να έχουμε σεξουαλικές επαφές σε εκείνη την ηλικία. Θυμάμαι, κάποιες κουκίδες (άσπρες κυρίως) που είναι κάτω από το δέρμα όλων των ανθρώπων στις παλάμες (δεν ξέρω πως λέγονται αλλά νομίζω πως είναι έντονες στο κρύο), να τις κοιτάζουμε καχύποπτα ο ένας στον άλλον και να λέμε μεταξύ σοβαρού και αστείου ότι είναι AIDS! Θυμάμαι τεράστιες αφίσες στις σχολικές τάξεις με τραγικές φωτογραφίες ανθρώπων με σάρκωμα Kaposi που έμοιαζαν μισοπεθαμένοι. θυμάμαι την περιγραφή μιας φίλης που ήτανε στον ηλεκτρικό συνοδεία της γιαγιάς της όταν μπήκε κάποιος με Kaposi για να ζητήσει χρήματα από τους επιβάτες. Όλοι τρομοκρατημένοι κολλήσανε στα τζάμια και όσοι μπόρεσαν κατέβηκαν στην στάση για να μη συνεχίσουν να ζούνε αυτό που ζούσανε εκείνη τη στιγμή. Είμαι σίγουρη ότι το ίδιο σκηνικό αλλά και με διάφορες παραλλαγές έχει παιχτεί παγκοσμίως πολλάκις.

Όλον αυτόν τον συσσωρευμένο φόβο ήρθε, εν έτη 2007, να μου ραγίσει αρχικά η είδηση ότι μπορεί τα πράγματα να είναι πολύ διαφορετικά. Κι αν τελικά είναι διαφορετικά, πόσο διαφορετικά είναι; Έπρεπε να μάθω κι άλλα. Έπρεπε να ισορροπήσει μέσα μου η ζυγαριά. Η επίσκεψή μου στην ιστοσελίδα της Μαρίας έγινε καθημερινότητα. Έτσι, σταδιακά, από τον ραγισμένο φόβο μου άρχισαν να φεύγουν τα πρώτα κομμάτια και ως γνωστό, αν ραγίσει το γυαλί δεν ξανακολλάει.

Το ένα έφερνε το άλλο, έψαχνα γενικώς στο διαδίκτυο και τις δύο πλευρές (δεν είχα εγκαταλείψει την επίσημη πλευρά) και τώρα πια έχω βγάλει τα συμπεράσματά μου. Κάτι συμβαίνει. Κάτι δεν πάει καλά. Το μόνο ίσως που μου προκαλεί εντύπωση ακόμη, είναι και το πιο συνειδησιακά γιγάντιο! Το πώς, δηλαδή, μπόρεσαν κάποιοι να συντηρήσουν για τόσα χρόνια ένα τέτοιο λάθος ή ψέμα. Και φυσικά δεν εννοώ τους εξαπατημένους (που είναι η πλειοψηφία) αλλά αυτούς που κατασκεύασαν τα υποτιθέμενα τεστ για τον HIV (που ένας θεός ξέρει τι ακριβώς δείχνουν, πάντως την ύπαρξη ή την απουσία του HIV δεν τη δείχνουν) και όλη αυτή τη σειρά φαρμάκων που κυριολεκτικά σε σακατεύει!
Πρόσφατα δεν πήγα μακριά, προτίμησα να επισκεφτώ επίσημη ελληνική ιστοσελίδα (που εκπροσωπεί την επίσημη θεωρία) και να διαβάσω τις παρενέργειες των φαρμάκων. Ήταν πράγματι οι ίδιες με αυτές που είχα διαβάσει σε άλλες ιστοσελίδες. Τόσο σε αυτές που στηρίζουν την επίσημη άποψη όσο και σε αυτές που την αμφισβητούν. Συμφωνούν σε αυτό και οι δύο πλευρές, δε μπορώ να πω. Μόνο που οι μεν θεωρούν ότι η υποβάθμιση της ποιότητας ζωής και σταδιακά η καταστροφή της είναι για καλό ενώ οι δε θεωρούν απλώς ότι σε στέλνουν με μαθηματική ακρίβεια στα θυμαράκια άνευ λόγου και αιτίας εφόσον δεν έχουν υπάρξει ποτέ αποδείξεις ότι ο HIV προκαλεί AIDS άρα δεν είναι σίγουρο ότι πολεμάς αυτό που νομίζεις.

Μέσα σε όλα τα υπόλοιπα κατάλαβα ότι ο κόσμος (με όσους συζήτησα εγώ δηλαδή και είναι αρκετοί) δεν θέλει να του ταράξεις τα νερά σε αυτό το θέμα. Φοβάται και δεν θέλει να ξέρει τίποτα. Μπορεί να έχει ανησυχήσει πολλές φορές στη ζωή του μην έχει κολλήσει, μπορεί να στερείται ερωτικές σχέσεις, μπορεί να εξετάζεται που και που για να ξέρει που βρίσκεται, αλλά αν του πεις ότι ίσως και να μπορέσει να βρει τον δρόμο να ξεφύγει από όλο αυτό, δεν δέχεται κουβέντα.
Συγκεκριμένα, κοντινό πρόσωπο (οροθετικό) φίλου μου στον οποίο είχα μιλήσει για το θέμα, όταν ωθήθηκε να ρίξει μια ματιά στο θέμα εφόσον τον αφορούσε τόσο άμεσα απάντησε πως είναι τόσο φοβισμένος και πεπεισμένος ότι είναι άρρωστος που δε θέλει να ξέρει τίποτα! Αυτό κι αν είναι συγκλονιστικό!!
Πριν από λίγες ημέρες συνάντησα την κολλητή μου η οποία πρόσφατα έγινε μάνα. Συζητώντας λοιπόν διάφορα (εγω, εκείνη και ο άντρας της) μου είπε: «Σε ό,τι αφορά στο μέλλον του παιδιού φοβάμαι μόνο δύο πράγματα. Τα ναρκωτικά και το AIDS». Όταν της απάντησα ότι ως προς το πρώτο συμφωνώ απόλυτα και της εξήγησα τις ενστάσεις μου για το δεύτερο, με κοιτούσε σα να της έλεγα πως «είμαι η μετεμψύχωση της Μέριλιν Μονροε». Ο άντρας της αντέδρασε σα να το ήξερε γιατί είχε ενημερωθεί πολύ νωρίτερα από εμένα για όλα αυτά.
Μπορεί για τους εκπροσώπους της επίσημης θέσης η ύπαρξη 3.000 επιστημόνων που αμφισβητούν όλο αυτό παγκοσμίως, να είναι αμελητέα, όμως για μένα δεν είναι καθόλου. Για μένα κανένας τομέας της επιστήμης δεν είναι δόγμα και αλίμονο σε αυτούς που είναι μέσα της και λειτουργούν έτσι! Μάλλον όχι, αλίμονο σε μας που αφηνόμαστε στα χέρια τους.

Δεν θα ήθελα να δω τον κόσμο γύρω μου να πιστεύει εύκολα γιατί είναι σα να ζητάω να λειτουργήσει όπως λειτούργησε όταν εξαπλώθηκε αυτή η ιστορία (δεν ξεχνιέμαι, ήμουν και γω μέσα σε αυτούς). Δηλαδή μοιάζει σα να λέω ότι θα ήθελα για άλλη μια φορά να πιστέψει κάτι επειδή κάποιος το διαδίδει. Όμως το ζητούμενο δεν είναι αυτό. Το ζητούμενο είναι να αρχίσει να ανοίγει το μυαλό του και να ψάχνει. Αυτό. Μόνο αν αρχίσει να σκέφτεται θα σχηματίζει άποψη και θα νιώθει ελεύθερος να κρίνει.

Πριν από δύο μήνες, σε μια παρέα και μετά την προβολή του ντοκυμαντέρ “The other side of AIDS” το κλίμα ήταν ποικίλο. Κάποιος λοιπόν, ξέροντας τις απόψεις μου πια, με ρώτησε «Αν βρισκόσουν ή βρεθείς οροθετική, τι θα έκανες ή τι θα κάνεις;» του απάντησα πως με αυτά που ξέρω τώρα πια θα επιλέξω να τσεκάρω τι ισχύει και τι όχι στην πράξη πλέον. Αν ο HIV προκαλεί το AIDS θα περιμένω να νοσήσω και να πεθάνω έχοντας όμως ζήσει με αξιοπρέπεια όλα μου τα χρόνια ως φορέας. Αν όμως ακολουθήσω τις οδηγίες όλων αυτών που (ηθελημένα ή άθελά τους) εκπροσωπούν την επίσημη άποψη, τότε σίγουρα θα πεθάνω και μάλιστα έχοντας χάσει κάθε αξιοπρέπεια και κάθε δύναμη. Με άλλα λόγια, ΕΠΙΛΕΓΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ. Αν λοιπόν ισχύει η επίσημη θεωρία θα δικαιωθεί ενώ αν δεν ισχύει θα έχω σώσει τη ζωή μου.

Ερωτευμένοι με την τρομοκρατία

Πολλοί μάθαμε απόψε για την ανοιχτή ηλεκτρονική ψηφοφορία που είχε το cnn στην ιστοσελίδα του σχετικά με το ποιος φταίει για τις φωτιές στην χώρα μας.
Οι περισσότεροι απάντησαν πως φταίνε τρομοκράτες.
Οι ΗΠΑ αυτοχρίστηκαν οι άρχοντες του κόσμου και μαζί με όλα τα υπόλοιπα δωράκια που έχουνε κάνει στον κόσμο κατα καιρούς, είπανε να κρίνουν εξ'ιδίων, για να μπορέσουν να καλύψουν για άλλη μια φορά τη δική τους τρομοκρατία τόσο στο εσωτερικό τους όσο και στο εξωτερικό.
Ανίατες περιπτώσεις τελικά...

Ποιανού είμαστε εμείς;

Πριν απο μερικά λεπτά η δημοσιογράφος Μαρία Σπυράκη (η απλότητα και ο τρόπος έκφρασης της οποίας, μου την κάνουν ιδιαίτερα συμπαθή) ρώτησε ευθέως κάποιον εκπρόσωπο της πυροσβεστικής αν έχουμε και τώρα την ίδια οργάνωση που είχαμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες.Φυσικά η αρχική απάντηση ήταν "ναι, την ίδια έχουμε", όμως επειδή κάνενας απο εμάς δεν είναι χαζός (ανεξαρτήτως αν δίνουμε δικαίως περισσότερη βαρύτητα σε άλλα καθημερινά βιώσιμα προβλήματα), η κα Σπυράκη ξαναδιατύπωσε την ερώτηση με λίγο πιο "μη μας δουλεύετε στα μούτρα μας" τρόπο.Η απάντηση του εκπροσώπου της πυροσβεστικής ήταν "θα προτιμούσα να μην σας απαντήσω" ή κάπως έτσι τέλος πάντων.
Εντάξει, δε φταίει κι ο άνθρωπος.Μήπως αυτός τα κανονίζει όλα;!Απλά ξύπνησε μέσα μου το παράπονο που είχα μετά το τέλος των ολυμπιακών αγώνων.Το παράπονο που σχετίζεται με την αθόρυβη έκρηξη της σαπουνόφουσκας του καθωσπρεπισμού.
Τότε όλα τα ετοιμάσαμε στην τρίχα!Ακόμη και τα λάθη (διότι όποιος δουλεύει κάνει λάθη) μπροστά στα μεγαλουργήματα που καταφέραμε, ήταν ασήμαντα.Δείξαμε το πνεύμα συνεργασίας μας, τη φροντίδα, την ευγένεια, την οργανωτικότητα, την σοβαρότητα, την ευφυΐα, τη δημιουργικότητα, την προθυμία και τη διάθεση να λύσουμε τα πάντα. Μετά τη λήξη των αγώνων έληξαν και όλα αυτά.
Και μια που διανύουμε δύσκολες μέρες με το να καίγονται τόσα μέρη, σκέφτομαι, αν γινότανε ένα τετοιο σκηνικό τότε, ποια θα ήταν η εξέλιξη;Θα επιτρέπαμε να συμβεί κάτι τέτοιο;Τι παραπάνω είχαμε τότε που δεν έχουμε τώρα;
Προσωπικά, νιώθω προσβεβλημένη ως ελληνίδα και ως άνθρωπος. Νιώθω να μην αξίζω, μέσα στη χώρα όπου ζω και προσφέρω, αυτά που αξίζουν οι περιοδικοί επισκέπτες της.
Δεν έχω την τάση να τα μηδενίζω όλα, όμως, μερικά πράγματα με έχουν κάνει να πιστεύω πως δεν ανήκω εδώ, χωρίς όμως να ξέρω που ανήκω.

Το τραγούδι του Nomi

Το YouTube είναι κανονική μηχανή του χρόνου.
Μόλις είδα τη διαφήμιση του Campari που παιζόταν κάπου μέσα στη δεκαετία του '80.Ήμουν παιδί (περίπου 6-7 χρονων αν δεν κάνω λάθος) όταν κάθε φορά που εμφανιζόταν αυτο το σποτάκι, άφηνα ό,τι κι αν έκανα εκείνη τη στιγμή για να το δω.Μάλλον, όχι τόσο για να το δω όσο για να το ακούσω.Δεν ήξερα γιατί με τραβούσε το άκουσμα του "Total Eclipse" που συνόδευε τη διαφήμιση. Ίσως το ροκ στοιχείο που άρχισε να μεγαλώνει μαζί μου ή εκείνη η μοναδική φωνή που ηχούσε σε όλο το σπίτι.
Πολλά χρόνια μετά, έχοντας περαστικά το ρυθμό και τη σύνθεση αυτού του τραγουδιού, το άκουσα τυχαία στον νυν Δίεση 101,3. Μόνο που εκείνη την ευκαιρία δεν θα την άφηνα να πάει χαμένη.Αρκετά ψαγμένη με το κλασικό ροκ και το new wave σίγουρα θα ήταν πιο εύκολο για μένα να βρω ποιος ευθύνεται γι αυτή τη φωνή που δεν περνάει απαρατήρητη.
Φυσικά, έπαθα πλάκα όταν ανακάλυψα ότι η φωνή δεν ανηκε σε γυναίκα και ότι και τις δύο φωνές στο τραγούδι τις έκανε το ίδιο πρόσωπο. Ένα ασπρόμαυρο ανθρωπάκι με έντονο ασπρόμαυρο make up και παρουσία που θυμίζει κάτι απο την τέχνη του kabuki.Ένας underground καλλιτέχνης με φωνή τενόρου αλλά με πάθος να αξιοποιήσει το φαλσέτο.Αυτό έκανε κι έπιασε.Έπιασε όχι εμπορικά, αλλά ουσιαστικά. Ποιος νοιαζόταν και ποιος νοιάζεται για τα φρικιά των 70's και 80's. Έτσι πίστευαν και οι φανατικοί οπαδοί του περιθωριακού μη εμπορικού new wave θεάτρου στα μέσα των 70's ώσπου μαρμαρωσανε στο άκουσμα της aria Samson and Delilah απο τις χορδές του Klaus Sperber (Nomi).
Ασήμαντος, φτωχός, ντροπαλός, σοβαρός, σχεδόν ανύπαρκτος, συναισθηματικός και μόνος, εκπληκτικός ζαχαροπλάστης με ένα χαμόγελο που κοιτάζοντάς το έστω και σε dvd σε κάνει να χαμογελάς χωρίς να το καταλαβαίνεις.

Μόλις αντικρύζεις για πρώτη φωρά φωτογραφία του, μάλλον τρομάζεις.Ίσως να τον δεις και στον ύπνο σου...κάτι σαν θρίλερ. Όταν όμως τον αγγίξεις διαστακτικά ακούγοντας αυτή την τόσο διαφορετική φωνή, αισθάνεσαι σα να έχει βγει απο μέσα σου.
Έτσι έγινε ο Nomi φίλος μου. Ο παλιός γνώριμος, έγινε καλός φίλος.
Φυσικά δεν έχασα άλλο χρόνο και κατέβασα αρκετά τραγούδια του αλλά αγόρασα και γνήσιο album του. Τραγούδια γεμάτα φορτίο, παιδικά, απλά, ώριμα, σοβαρά, παιχνιδιάρικα με αυτό το μοναδικό σαρκαστικό στυλ της φωνής του.Δεν γίνεται να μην ανατριχιάσεις τουλάχιστο μία φορά στη ζωή σου ακούγοντάς τον.
Ο Nomi πέθανε το 1983 απο το λεγόμενο AIDS.Δεν πρόλαβε να γίνει γνωστός, δεν πρόλαβε να γίνει εμπορικός.Σε αντίθεση με τα κλισε, θα πω κρίμα.Κρίμα που υπάρχει τόσο περιορισμένο υλικό απο μια τέτοια φωνή.
Ο σκηνοθέτης Andrew Horn όμως ένιωσε να θέλει να μας δώσει κι άλλα γι αυτό έκανε και την ταινία-ντοκυμαντερ για τη ζωή του Klaus, "The Nomi Song". Μιλούν όσοι τον γνώρισαν και τον έζησαν μέχρι το τέλος. Ο καλος μου φίλος Μάνος ξέροντας τον θαυμασμό μου για αυτό το πλάσμα, μου έκανε δώρο πολύ πρόσφατα το DVD και με μεγάλη χαρά και συγκίνηση έμαθα για την φαντασία που γινόταν απο το τίποτε πραγματικότητα και για τη λατρεία της δημιουργίας τόσο απο τον ίδιο τον Klaus αλλά και τους φίλους του.
Αυτό που με στενοχώρησε και με πίκρανε ήταν ότι ελάχιστοι απο όλους αυτούς που έζησαν τον Klaus, του στάθηκαν τις τελευταίες του στιγμές.Το παραδέχτηκαν ανοιχτά.Απο φόβο κυρίως δεν ήθελαν να τον δουνε τις τελευταίες μέρες της ζωής του στο νοσοκομείο.Φόβο για την αρρώστια, φόβο για το επερχόμενο τέλος.
Ding Dong!

Μην χαλαρώνετε, μην τριγυρίζετε, μην αγαπάτε

Άρθρο της Ελευθεροτυπίας (Παρασκευή 24/8/07)

Τίτλος: Παγκόσμια κρίση υγείας από νέες μολυσματικές ασθένειες βλέπει (σχ: στο φλιτζάνι) ο ΟΗΕ.


Τις προϋποθέσεις για την εμφάνιση νέων μολυσματικών ασθενειών και την ταχύτατη εξάπλωσή τους δημιουργούν οι σύγχρονες συγκοινωνίες, προειδοποιεί (σχ: εγώ θα χρησιμοποιούσα τη λέξη απειλεί ή τρομοκρατεί) η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας τονίζοντας την ανάγκη διεθνούς συνεργασίας για την αποτροπή πανδημιών.
Με δισεκατομμύρια ανθρώπους να τριγυρίζουν (σχ: μοιάζει να μας μαλώνει ο WHO που δεν καθόμαστε σπίτι μας) αεροπορικώς κάθε χρόνο σε όλο τον πλανήτη, οι ασθένειες σήμερα μεταδίδονται γρηγορότερα από κάθε άλλη φορά στην ιστορία. Οι ταξιδιώτες μπορούν να μετακινηθούν εύκολα σχεδόν οπουδήποτε, πράγμα που σημαίνει ότι το ξέσπασμα μιας επιδημίας σε ένα μέρος του κόσμου μπορεί να γίνει απειλή και κάπου αλλού μέσα σε λίγες ώρες.(σχ: τα ακούς ανήσυχε ταξιδιώτη; Τα ακούω, να λες) Τα τελευταία 5 χρόνια η Π.Ο.Υ. έχει καταγράψει παγκοσμίως πάνω από 1.100 επιδημίες επικίνδυνων ασθενειών, όπως χολέρα, πολιομυελίτιδα και η γρίπη των πτηνών (σχ: οι υπόλοιπες 1.097 ποιες είναι;).Το γεγονός δε ότι σήμερα ο άνθρωπος έχει πρόσβαση σε όλο και περισσότερες, άλλοτε απομακρυσμένες και απομονωμένες, περιοχές ευνοεί την εμφάνιση πολλών νέων ασθενειών. Για την ακρίβεια, βρισκόμαστε πλέον αντιμέτωποι με μια καινούργια ασθένεια κάθε χρόνο. Υπάρχουν αυτή τη στιγμή 39 παθογόνοι παράγοντες που ήταν άγνωστοι μια γενιά πιο πριν: ανάμεσά τους οι ιοί που προκαλούν το AIDS (σχ: να κι ο πληθυντικός! Φαντάζομαι οι…ιοί θα ανήκουν όλοι στην οικογένεια HIV.Όλο το σόι! Γαμώ το σόι) τον αιμορραγικό πυρετό Έμπολα και το οξύ αναπνευστικό σύνδρομο SARS (σχ: μην ετοιμαζόσαστε για ταξίδι στην Αφρική ή στην Ασία, άντε μην τα πάρω. Παλουκωθείτε και λίγο σπίτι σας!). Κι όπως επισημαίνει ο Π.Ο.Υ. (σχ: μη χαλαρώνετε!) στην ετήσια έκθεση για την παγκόσμια υγεία: «Θα ήταν αφέλεια να θεωρούμε ότι δεν θα υπάρξει άλλη μια ασθένεια σαν το AIDS, ένας άλλος Έμπολα, ένα άλλο SARS» (σχ: δηλαδή σας κάναμε που σας κάναμε ενοχικούς και φοβικούς που κάνετε sex-σα δε ντρέπεστε λίγο λέω εγώ-κάτσε να σας μαζέψω και λίγο σπίτια σας γιατί παραπήρε ο κώλος σας αέρα!)
Αυτός ακριβώς (σχ: και μόνον αυτός, θέλω να με πιστέψετε) είναι ο λόγος που η οργάνωση έχει προβεί σε αναθεώρηση των Διεθνών Κανονισμών Υγείας και ζητά τη στενή συνεργασία όλων των κρατών, ιδίως σε ό,τι αφορά στην άμεση ειδοποίηση της Π.Ο.Υ. σε περίπτωση εκδήλωσης οποιασδήποτε επιδημίας (σχ: διότι δεν είναι να παίζουμε με αυτά τα πράγματα!). Μόνο με έναν έγκαιρο παγκόσμιο συναγερμό και ανταλλαγή των απαραίτητων πληροφοριών μπορεί να αποφευχθεί μία επιδημία (σχ: αφού πρώτα σας κάνουμε να χάσετε 10 χρόνια από τη ζωή σας -χρησιμοποιώντας τα γνωστά μέσα- μην τυχόν και κολλήσατε κι εσείς). Καλεί επίσης τις χώρες, να μοιράζονται με τις υπόλοιπες αλλά και με τη WHO τα δείγματα ιών που διαθέτουν ώστε να πολλαπλασιάζονται οι προσπάθειες ανάπτυξης εμβολίών (σχ: άντε μπράβο, γιατί έχουν πέσει αναδουλειές.). Το ανησυχητικό είναι ότι οι περισσότερες που δεν δείχνουν ιδιαίτερη διάθεση συνεργασίας είναι εκείνες που αντιμετωπίζουν και τις συχνότερες επιδημίες.

Τέλος άρθρου


Και τώρα που μας την είπε (αργότερα θα μας κάνει και «ντα» με μία ασθένεια θανατηφόρα κι εύκολα μεταδιδόμενη ) ο WHO ή Π.Ο.Υ (ή «ΠΟΥ-ν’ το που ν’ το, το κονδύλι») γιατί είμαστε σουρτούκηδες παγκοσμίως και είμαστε υπεύθυνοι για τη δημιουργία και ραγδαία εξάπλωση ασθενειών, μπορούμε να γίνουμε κι άλλο ενοχικοί! Κι επειδή ο WHO και ο κάθε ευφυής κάτοχος θέσης εξουσίας, συνολικά ή μεμονωμένα, δεν διακατέχεται από διακρίσεις και αγαπάει όοοοοολα τα «παιδάκια» αυτού του κόσμου, δε θέλησε να στιγματίσει από την αρχή συγκεκριμένες ομάδες (π.χ. μαύρους, φτωχούς, ομοφυλόφιλους, ιερόδουλες ή οποιαδήποτε άλλη «κατηγορία» ανθρώπων έχει τσακίσει με άλλες ασθένειες). Τώρα κάνει τη διαφορά! Απευθύνεται σε όλους! Εκ των προτέρων έτσι ώστε όταν λανσάρουν την καινούργια ασθένεια επιπέδου δυσκολίας και δυστυχίας AIDS, να μη διαμαρτυρηθεί κανείς. Δηλαδή φταίτε εσείς (που τριγυρνάτε), φταίνε αυτοί (που έχουν την ασθένεια) φταίνε και οι άλλοι. Αυτοί για άλλη μια φορά θα είναι άμεμπτοι κι εμείς μεταξύ μας θα τρωγόμαστε.
Κάτι τέτοιες στιγμές σκέφτομαι τη Μαρία Παπαγιαννίδου-Σεν Πιερ, η οποία στην εκπομπή «Η ζωή είναι αλλού» μιλώντας για τους λάκκους στη φάβα του AIDS, είπε ότι κάποιοι κάνουν τα πάντα για να φοβόμαστε ο ένας τον άλλον, ώστε να μην πλησιάζουμε ο ένας τον άλλο και να μην συνασπιζόμαστε.
Επίσης σκέφτομαι την Cristine Maggiore η οποία στο ντοκυμαντέρ «Η άλλη όψη του AIDS», είπε πως κάθε τόσο επινοούν μια νέα ασθένεια και μετά κατασκευάζουν φάρμακα για την αντιμετώπισή της.
Τέλος, σκέφτομαι κι έναν άγνωστο ηλεκτρονικό μου φίλο (από τον χώρο της υγείας) του οποίου ήθελα την άποψη στην απορία «αν έρχεται το τέλος της απάτης του AIDS», μου είπε πως δεν έχει σημασία αν έρθει το τέλος του κατασκευάσματος του AIDS, αλλά το ότι υπάρχουν κι άλλου τέτοιου είδους επιδημίες στη λίστα αναμονής. (βλ. SARS)
Δεν έχουμε παράπονο πάντως! Ζούμε σε έναν κόσμο με έντονη επιστημονική φαντασία. Κυριολεκτικά.

Ένα μεγάλο ταξίδι

Νιώθω αρκετά κουρασμένη αλλά για πρώτη φορά αισθάνομαι να έχω τόση ενέργεια.Αντιφατικό γενικά και περισσότερο αντιφατικό για μένα που δε μου αρέσει να ταλαιπωρούμαι στις λεγόμενες διακοπές. Ακόμη προσπαθώ να θυμηθώ τα ονόματα των πόλεων και των χωριών που επισκεφθήκαμε και γενικότερα να κατασταλάξει η εμπειρία μέσα μου, αλλά νομίζω πως θα γίνει πολύ άμεσα.

Μπαίνοντας στο πλοίο για Ancona προσπαθούσα να προλάβω τις μικρές εξελίξεις.Πολύς κόσμος, ίταλοί που επέστρεφαν απο διακοπές, οδηγοί φορτηγών και νταλικων, έλληνες που αποφασίσανε να περάσουν τις διακοπές τους στο εξωτερικό.

Δυστυχώς δεν μπορέσαμε να βρούμε καμπίνες και τακτοποιηθήκαμε σε κουκέτες.Πολύ στενοί χώροι με έξι κρεβάτια (3 το ένα πάνω απο το άλλο στη μία μεριά και απέναντι ακριβώς το ίδιο).Εντάξει, το πλοίο ήταν μια μικρή πόλη και δε μπορώ να πω πως δεν είχε πράγματα να κάνει κανείς για να περάσει η ώρα του.

Για μένα ήταν δύσκολη η προσωρινή συγκατοίκηση με άλλα 5 άγνωστα άτομα (δεν έχει σημασία που ήταν του ίδιου φύλου) αλλά ο ύπνος ήταν και είναι μια απόλαυση που δε θέλω να στερούμαι ακόμη και σε λιγότερο ευνοϊκές συνθήκες.

Το επόμενο πρωί, με τη βιντεοκάμερα στο χέρι και την υγρασία να μου δυσκολεύει ελάχιστα την αναπνοή κόλλησα στα κάγκελα του πλοίου να απαθανατήσω την είσοδο στο λιμάνι της Ancona.Αν και δεν ανταποκρινόταν σε όσα νομίζουμε πως είναι το εξωτερικό, σαφώς μου φάνηκε καλύτερο απο το λιμάνι του Πειραιά, όχι όμως καλύτερο απο το λιμάνι κάποιου ελληνικού νησιού.

Το ξεκίνημα της "περιοδείας" μας ήταν απο το San Marino.Παράξενο που ένα τόσο μικρό μέρος, κομμάτι ενός κράτους, είναι κράτος απο μόνο του.Όσο πιο κοντά πλησιάζαμε στην πόλη-κράτος τόσο συναντούσαμε μηνύματα του τύπου "Καλως ήρθατε στη δημοκρατία του San Marino".Είναι μικρό και τριανταφυλλένιο.Απο τα μέρη που νομίζεις ότι ο κόσμος που ζει εκεί δεν έχει άγχος για τίποτε.

Η Bologna είναι μια ανθρώπινη πόλη,με επιβλητικά μεσαιωνικά κτήρια και αρκετά περιποιημένο κόσμο. Επισκεφθήκαμε και τη Modena, μία μικρή πόλη με πολύ πράσινο, αρκετά κοντά απο τη Bologna.

Με τους Ιταλούς έχουμε αρκετά κοινά χαρακτηριστικά στην αύρα που αποπνέουμε ως άνθρωποι και όσο πιο νότια πας τόσο περισσότερο το νιώθεις αυτό, όπως με πληροφόρησε ένας καλός φίλος ο οποίος θέλει να ξαναγυρίσει στη ζωή για δεύτερη φορά αλλά ως Ιταλός.

Η Βενετία ήταν όπως μας μαθαίνουν ότι είναι.Δε λέω, είναι μαγευτικό να ζεις σε μια πλεούμενη πόλη τα κομμάτια της οποίας ενώνονται με γεφυράκια και το μέσο μεταφοράς της είναι το βαπορέτο.Δεν είναι απο τα πράγματα που μπορείς να δεις κάθε μέρα.Ο κόσμος αμέτρητος, η ζέστη αρκετή και οι τιμές στα cafe της πλατείας του San Marco τσουρουφλίζουσες (2 capuccino, 30€)!Είχανε βλέπεις και μπάντες που παίζανε κλασική μουσική που ταιριάζει στην όλη εικόνα.

Μετά απο αυτή τη μικρή περιήγηση, περάσαμε τα σύνορα και μπήκαμε στη Σλοβενία.Πανέμορφη χώρα και καταπράσινη.Εκεί αρχίζει κανείς να νιώθει ότι περνάει στη ζώνη του παραμυθιού.Καταπράσινες επαρχίες, με σπιτάκια καλαίσθητα και μια έντονη ηρεμία παντού.Η Ljubljana αν και πρωτεύουσα, δεν ξέφευγε ιδιαίτερα απο το ήπιο περιβάλλον της επαρχίας.Αρκετό πράσινο, χαρούμενα κτίρια, ποδήλατα, πατίνια, όμορφος κόσμος, ευγενικός και πρόθυμος.Μια πόλη με χαλαρούς ρυθμούς και γεμάτη ζωή.Επισκεφθήκαμε και το Bled όπου κάναμε βαρκάδα στη λίμνη για να πάμε στο νησάκι με το καθολικό μοναστήρι.Παραδοσιακή βαρκάδα, όχι μηχανοκίνητη.Ο βαρκάρης είχε σχεδόν τα χέρια του Ποπάυ!Τραβούσε γερό κουπί για να βγάλει το ψωμί του.Κυριολεκτικά.

Εντυπωσιασμένοι απο την φυσική ομορφιά του Bled είπαμε να πεταχτούμε (πως τα λέω,ε;) στην Αυστρία, κάπου κοντά.Συγκεκριμένα στο Klagenfurt.Φάγαμε σνιτσελ και διάφορα πατατοειδή φαγητά, βοσκήσαμε αρκετά γιατί η πρασινάδα είναι μπόλικη στα πιάτα τους και μετά απο μια σύντομη βόλτα στην αγορά γυρίσαμε στη Σλοβενία.

Το μεγαλύτερο μέρος των διακοπών ήταν στην Κροατία.Επισκεφθήκαμε αρκετές πόλεις και περιβαλλοντικά πάρκα και μπορώ να πω πως είναι μια χώρα με αρκετές αντιθέσεις.Το Zagreb δε θα έλεγα ότι με εντυπωσίασε ιδιαίτερα μιας και μοιάζει αρκετά παρατημένο.Άξιζε όμως το Trogir,το Dubrovnik, η παλιά πολή του Split γιατί όλα αυτά είχαν το κοινό στοιχείο των μεσαιωνικών επιβλητικών κατασκευων που πάντα γοητεύουν.

Λίγο πριν φτάσουμε στον τελευταίο μας προορισμό, περάσαμε απο το Μαυροβούνιο.Μείναμε σε ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριό που θύμιζε λίγο Ελλάδα.Γενικά, τους έλληνες τους έχουνε πολύ ψηλά.Στο συγκεκριμένο χωριό υπήρχε ένα εστιατόριο που ονομαζόταν ΕΛΛΑΣ (έτσι με ελληνικά γράμματα) συν ότι είχανε ονομάσει μια πλατεία τους Πλατεία των Ελλήνων.Ήσυχος κόσμος αλλά εντελώς ασυνείδητοι σε θέματα οδικής συμπεριφοράς!!Χειρότεροι απο εμάς!Ήταν απίστευτα αυτά που έβλεπες να γίνονται!

Τρεις μέρες πριν γυρίσουμε στην Ελλάδα, επισκεφθήκαμε την Αλβανία και τους Αγ.Σαράντα.Στα Τίρανα απομυθοποιήσαμε αρκετά πράγματα.Ήρεμοι άνθρωποι, εξυπηρετικοί, ευγενικοί και αρκετά πολιτισμένοι.Εντάξει, δεν είναι μια χώρα αρκετά αναπτυγμένη,αλλά, οι άνθρωποι προσπαθούν πολύ.Το οδικό τους δίκτυο είναι τρισ-α-θλι-ο όπως επίσης και η οδική τους συμπεριφορά.

Όλο αυτό το ταξίδι ήταν μια μοναδική εμπειρία.Πάρα πολύ κουραστική βέβαια, αλλά δεν είναι απο αυτά που επιλέγει κανείς να κάνει σε κάθε περίοδο διακοπών.Άξιζε και δεν έχω καμία αμφιβολία γι αυτό.Ανακάλυψα ότι τελικά μου αρέσει να επισκέπτομαι τις επαρχίες και όχι τα αστικά κέντρα.Τώρα μου μπαίνουνε φυτίλια για τις επαρχίες της Αυστρίας, της Ελβετίας και της Γερμανίας.Αν το ζήσω κι αυτό,με χάνετε!!!

Οι ψίθυροι ενός νέου κόσμου...

Aυτή η γλώσσα πια!Είναι τόσο παραπλανητική και ευαίσθητη όσο είναι και οι δημιουργοί της.

Τα blogs είναι η νέα μόδα, σχολίασε μόλις τώρα ένας φίλος στο τηλέφωνο. Το να είσαι blogger είναι τόσο in και τόσο σύγχρονο όσο είναι οτιδήποτε κάνουνε πολλοί κατά καιρούς.

Κι αν είναι μόδα δε με τρομάζει!Γιατί αυτή τη μόδα προτιμώ να την ακολουθήσω.

Καλως βρίσκομαι εδω λοιπόν.